Warszawa, 17 kwietnia 2019 r.

 

Polska pilnie potrzebuje Doktryny Energetycznej

 

Aktualny stan i perspektywy rozwoju polskiej energetyki to nasz największy problem w kontekście konkurencyjności całej gospodarki. Zaniechania i brak strategicznego myślenia niebezpiecznie zbliżają nas do systemowej recesji i spadku poziomu życia obywateli. Polska pilnie potrzebuje doktryny energetycznej uwzględniającej procesy zachodzące na świecie, a nie tylko życzeniowe myślenie polityków. Tak wynika z najnowszego raportu Związku Przedsiębiorców i Pracodawców pt. „Założenia do strategii rozwoju energetyki w Polsce”.

Warunkiem poprawy otoczenia biznesowego Polski jest zbudowanie konsensusu politycznego wokół długoterminowego programu transformacji energetyki. Bez tego nie może być mowy o długoterminowej transformacji energetycznej Polski. Dla zapewnienia stałych i konkurencyjnych cen energii dla polskiego przemysłu, konieczna jest stopniowa prywatyzacja źródeł wytwarzania i linii przesyłowych, co wymusi rynkowe zachowania państwowych producentów.

Doktryna na czterech filarach

Filar Nr 1; Zmiana struktury własności i dywersyfikacja źródeł wytwarzania. Systematycznie zastępowanie państwowych kombinatów prądotwórczych prywatną energetyką rozproszoną. Stopniowe ograniczenie udziału paliw stałych, tak aby w 2030 roku energetyka węglowa stanowiła 50% polskiego miksu, a drugą połowę powinna stanowić energia uzyskana ze źródeł odnawialnych
i paliw gazowych. Jeśli w miksie pojawi się atom, to nastąpi to na pewno dopiero po 2030 roku.

Największe i nowo wybudowane bloki węglowe, muszą zostać w rękach państwa, choć zapewniać będą jedynie 30 – 40 % najwyższego zapotrzebowania krajowego. O ile linie przesyłowe 400 kV i 220 kV jeszcze przez wiele lat pozostaną w rękach państwa, to pozostała część źródeł wytwarzania oraz linii przesyłowych, (rewitalizowane bloki 200 MW), energetyka wiatrowa, gazowa, energia
z odpadów, fotowoltaika, oraz linie 110 kV, linie średniego i niskiego napięcia, powinny zostać sprywatyzowane i podlegać mechanizmom rynkowym.

Filar Nr 2; Węgiel pozostaje ważnym źródłem energii. Zmienia się jednak strategia wydobycia i myślenie o znaczeniu samego węgla. To oznacza ograniczenie wydobycia do opłacalnych złóż, przy uwzględnieniu niezbędnych inwestycji górniczych. Konwencjonalna energetyka węglowa, docelowo ma jedynie gwarantować dostawy energii elektrycznej na wypadek zapaści systemu, czy zwiększonego zapotrzebowania.

Filar Nr 3; Rozwój odnawialnych źródeł energii, jako części ogólnokrajowej polityki rozwoju źródeł rozproszonych. Potrzeba optymalizacji i zwiększenia efektywności energetycznej, przy jednoczesnym ryzyku dalszego wzrostu cen energii powodują, że inwestycje w OZE stają się coraz bardziej powszechne i pożądane. Należy uruchomić programy regionalne i pozostawić decyzje o rozwoju źródeł rozproszonych lokalnym społecznościom, przy ogólnokrajowym systemie wsparcia dla inicjatyw regionalnych oraz założeniu, że okres wsparcia kończy się po 15 latach. Okres wsparcia można różnicować dla poszczególnych technologii.

Filar Nr 4; Państwo dalej musi ponosić odpowiedzialność za dostawy energii elektrycznej. Nie oznacza to jednak, że musi być właścicielem wszystkich źródeł wytwórczych i całości linii przesyłowych. Strategiczne źródła wytwórcze i strategiczne linie przesyłowe mogą, ale nie muszą, pozostawać w rękach państwa, jako gwarant bezpieczeństwa energetycznego kraju. Docelowo rola państwa musi się sprowadzać jedynie do kreowania i nadzoru nad polityką energetyczną.

Mając na uwadze powyższe założenia, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców rekomenduje:

• Szybkie wdrażanie polityki zmiany miksu nośników energii. Stopniowe ograniczenie udziału paliw stałych, zwiększenie udziału OZE i zwiększenie udziału paliwa gazowego, głównie, jako regulatora pracy źródeł odnawialnych. W ciągu 10 lat powinniśmy osiągnąć wielkości 50%
  w bilansie wytwarzania ze źródeł gazowo-odnawialnych, a 50% ze źródeł węglowych;
• Zdefiniowanie i ujawnienie krajowych zasobów węgla kamiennego w oparciu o dostępność ekonomiczną tych surowców. Porównanie krajowego potencjału wydobywczego
  z możliwościami importowymi, zarówno w zakresie cen, terminów i gwarancji dostaw;
• Opracowanie planów inwestycyjnych w elektrownie węglowe i górnictwo, w oparciu
  o gwarancje pokrycia 50% maksymalnego zapotrzebowania systemu;
• Ograniczenie do 2030 roku pracy bloków na węgiel brunatny i zastępowanie ich OZE, blokami gazowymi, a na terenach po górniczych w ramach rekultywacji tych terenów budowanie zespołów szczytowo pompowych;
• Przedstawienie programu doktryny energetycznej Komisji Europejskiej, uzyskanie akceptacji
  i negocjowanie darmowych emisji CO2, uzasadniając to koniecznością przeprowadzenia kompleksowej transformacji w dłuższym okresie czasu;
• Umożliwienie jak najszybszego rozwoju połączeń transgranicznych zarówno z krajami Unii Europejskiej, jak i najbliższymi sąsiadami;
• Sprywatyzowanie poprzez giełdę, przy zachowaniu nadzoru państwa, spółek dystrybucyjnych tak, żeby zmusić państwowych potentatów do zachowań rynkowych.
• Umożliwienie podmiotom rynkowym swobodny obrót energią, zarówno ze źródeł krajowych jak i z importu z dowolnego kierunku;
• Poprzez ułatwienia legislacyjne, intensywny rozwój partnerstwa publiczno-prywatnego
  w samorządach w zakresie uruchamiania źródeł wytwórczych energii i ciepła oraz tworzenia lokalnych sieci przesyłowych;
• Prawne uregulowania pozwalające na rozwój klastrów i spółdzielni energetycznych;
• Intensywny rozwój programu małej energetyki indywidualnej poprzez system zachęt dla odbiorców, jak również poprzez preferencje inwestycyjne w tym zakresie;
• Należy rozważyć przeniesienie polskiego programu budowy elektrowni atomowej
  w obszary stopniowo likwidowanych elektrowni na węgiel brunatny;
• Należy jak najszybciej podjąć decyzję o budowie morskich farm wiatrowych, stworzyć odrębną ścieżkę legislacyjną ułatwiającą prowadzenie tych inwestycji;
• Natychmiastowy powrót do wspierania rozwoju lądowych farm wiatrowych, najtańszego źródła wytwarzania energii elektrycznej;
• W możliwie najkrótszym terminie należy wdrożyć skuteczny i racjonalny system wsparcia dla źródeł fotowoltaicznych.

 

17.04.2019 Raport ZPP: Założenia do Strategii Rozwoju Energetyki w Polsce 

Warszawa, 10 kwietnia 2019 r. 

 

Warszawska Izba Gospodarcza nowym Członkiem ZPP

Do grona Członków Związku Przedsiębiorców i Pracodawców dołączyła Warszawska Izba Gospodarcza. 

Witamy w naszym gronie!

Warszawska Izba Gospodarcza wspiera rozwój przedsiębiorczości, poprzez aktywne uczestnictwo w procesie budowy silnego samorządu gospodarczego, działającego na rzecz budowy konkurencyjnej i innowacyjnej gospodarki w regionie i w kraju.

Od 1990 roku buduje w regionie silny samorząd gospodarczy, w celu godnego reprezentowania interesów zrzeszonych przedsiębiorców. Wspiera zrzeszone firmy w ich dążeniach do wzrostu konkurencyjności na rynku globalnym.

Podstawowymi kierunkami działalności Izby są:

• rozwój przedsiębiorstw w zakresie wzrostu innowacyjności i konkurencyjności,
• integracja Członków Izby,
• wzmocnienie roli samorządu gospodarczego,
• współpraca międzynarodowa przedsiębiorstw,
• promowanie postaw przedsiębiorczych młodych ludzi i rozwoju młodych przedsiębiorców,
• propagowanie zasad społecznej odpowiedzialności i etyki w biznesie.

Członkostwo w Izbie daje możliwość nawiązania owocnych kontaktów biznesowych, poszerzenia rynków zbytu, a także podniesienia kompetencji kadry pracowników.

Dlaczego warto do nas dołączyć? Ponieważ razem możemy więcej!

 

 

Fot. rawpixel / pixabay.pl

Warszawa, 9 kwietnia 2019 r.

 

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. STRAJKU NAUCZYCIELI

 

Polska edukacja wymaga głębokiej reformy, a nie bezrefleksyjnego zwiększania wydatków w systemie, który w żaden sposób nie poprawi jakości kształcenia. Dlatego też, sprzeciwiamy się spełnianiu postulatów strajkujących nauczycieli w obecnym kształcie, gdyż nie rozwiązuje to problemów polskiej edukacji.

Nie mamy interesariuszy w sektorze oświaty, interesuje nas to wyłącznie jako obywateli i rodziców, ale z rosnącym niepokojem obserwujemy, że właściwie nikt nie jest zainteresowany rozwiązywaniem problemów polskiej edukacji, a cała dyskusja przekształca się w absurdalny spór, czy ktoś jest za PiS, czy też przeciw niemu.

Nie chcemy w tym uczestniczyć!

Zarobki nauczycieli faktycznie nie należą do najwyższych. Przeciętne wynagrodzenie nauczyciela stanowi około 80% średniego wynagrodzenia pracującej osoby
z wyższym wykształceniem w Polsce. Problemem jest jednak faktyczny czas pracy nauczycieli.  Mimo, że formalnie etat nauczycielski wynosi 40 godzin tygodniowo, to jego większa część jest trudna do zweryfikowania. Stanowi bowiem czas przygotowania się do lekcji, sprawdzania klasówek, rozmów z rodzicami etc. Trudno przypuszczać, aby ten czas wypełniał cały etat.

Potwierdzają to międzynarodowe rankingi. Według danych OECD polscy nauczyciele w szkole spędzają najmniej czasu spośród wszystkich krajów rozwiniętych ujętych w rankingu. Według tego opracowania w 2017 roku nauczyciele szkół podstawowych spędzili w pracy 564 godziny (średnia OECD – 777 godzin). Jeszcze mniej nauczyciele pracują w gimnazjach – 478 godzin przy średniej 695 godzin i szkołach średnich 473 godziny przy średniej 647 godzin. W wielu krajach m.in.
w USA, Chile czy Szkocji nauczyciele pracują ponad 800 godziny w ciągu roku czyli prawie dwa razy więcej niż polscy nauczyciele.

Dlatego ze zrozumieniem należy podejść do rządowej propozycji podniesienia wynagrodzeń, która idzie w parze ze zwiększeniem pensum czyli godzin nauczyciela spędzonych „przy tablicy”. Rząd przedstawił strajkującym dwie propozycje: przy podniesieniu pensum do 22 godzin tygodniowo oraz 24 godzin. To na pewno krok
w dobrą stronę, aczkolwiek dalece niewystarczający. Nasz system edukacji bowiem jest niewydajny i nie zmieniła tego likwidacja gimnazjów przeprowadzona przez obecny rząd.

Propozycje strajkujących idą w kierunku jednolitej podwyżki dla wszystkich nauczycieli, uzależnionej jedynie od osiągniętego przez nich stopnia zawodowego. W ten sposób nie zadziała jednak pozytywna konkurencja, promująca dobrych nauczycieli, kosztem tych gorszych. Spowoduje to też znaczny wzrost wydatków na edukacje, na którą już dziś wydajemy więcej w stosunku do PKB niż przeciętne kraje Unii Europejskiej. W tym wypadku nie widzimy powodów dla których należałoby przeznaczać dodatkowe środki na edukacje z pieniędzy zgromadzonych w funduszu pracy, co proponują pozostałe organizacje pracodawców zrzeszone w Radzie Dialogu Społecznego.

Rząd w dużej mierze jest ofiarą własnej polityki rozdawnictwa i propagandy oraz arogancji. Propozycje środowisk nauczycielskich były znane od września ub.r. i były ignorowane. Obecny strajk to w dużej mierze owoce tej polityki i polityki rozdawania publicznych pieniędzy na cele nie realizujące żadnych istotnych celów społecznych.

Zmienić musi się w sposób całościowy system wynagrodzenia nauczycieli. Większą autonomie w tym zakresie powinien posiadać dyrektor szkoły. Obecny sposób opłacania nauczycieli działa antyrozwojowo, gdyż ponad połowa pedagogów osiągnęła najwyższy status – nauczyciela dyplomowanego. Brak dalszego awansu, skutkującego możliwością zwiększenia wynagrodzenia może działać demobilizująco. Nie istnieją żadne dodatkowe mechanizmy pozwalające premiować nauczyciela za dobre wyniki uczniów, zaangażowanie w zajęcia pozalekcyjne czy wprowadzania innowacyjnych metod nauczania.

W dalszej kolejności trzeba przemyśleć dalej idące działania ku poprawie polskiej oświaty. Jako ZPP od dawna postulujemy likwidacje karty nauczyciela i możliwość odrębnego regulowania zatrudnienia nauczycieli w każdej placówce edukacyjnej. Ponadto, jesteśmy zwolennikami wprowadzenia bonów edukacyjnych. Pieniądze przeznaczone na edukacje mogłyby wtedy iść za uczniem do szkół wybranych przez jego rodziców. Poprawiłoby to konkurencje między placówkami oświatowymi
i wpłynęło na rozwój szkół z korzyścią dla rozwoju osobistego młodych Polaków.

Za bardzo niefortunny uważamy również, wybrany termin strajku w czasie trwania egzaminów.

O tym trzeba dyskutować, a nie o tym czy ktoś jest za PiS czy też przeciw niemu.

 

Fot. Alexas_Fotos/ pixabay.com

Biała Podlaska, 3 kwietnia 2019 r. 

 

Szanowny Panie Premierze,

 

Działając w imieniu środowiska przedsiębiorców i kupców zwracamy się do Pana o rewizję stanowiska w zakresie ograniczeń handlu w niedziele.

Głosując w wyborach parlamentarnych daliśmy ogromny kredyt zaufania dla Pana rządu i władzy. Oczekiwaliśmy systemowych zmian, tak bardzo potrzebnych przedsiębiorcom. Wierzyliśmy, że obecne środowisko polityczne skutecznie ułatwi prowadzenie działalności gospodarczej, zmniejszenie przerostów biurokratycznych i będzie wspierać przedsiębiorców w każdej dziedzinie. Z czasem nasze postulaty ograniczały się do próśb o “nieprzeszkadzanie” w prowadzeniu biznesu opartego o rynkowe kryteria. Dziś wiemy już, że to tylko mrzonki, a w rzeczywistości warunki niezależne od nas narzucają zbędne ograniczenia niewiele mające z realiami rynkowymi. Oprócz realnych podwyżek danin publicznych i podatków, które czekają na nas w najbliższym czasie, z przeznaczeniem na wsparcie socjalne, sięgające niespotykanej dotąd skali, doszła w ostatnim roku dotkliwa kara. Tak, to kara, bo czym innym można nazwać odbieranie przedsiębiorcom swobody prowadzenia działalności w dowolnym dniu tygodnia? Przeprowadzony w sposób chaotyczny proces legislacyjny, bez szerokich konsultacji społecznych i bez należycie przeprowadzonej oceny skutków regulacji dziś stał się gwoździem do trumny nas, przedsiębiorców. Mówi się głośno o problemach branży spożywczej, centrów handlowych, małych i dużych firm zajmujących się handlem, a ilu z nas prowadzących odmienny rodzaj działalności musi borykać się z konsekwencjami nieprzemyślanych decyzji ośrodka władzy, które zostały podjęte wskutek szantażu wąskiej grupy społecznej. Skala upadku naszych firm nie będzie wyjątkiem w skali kraju, a bankructwa firm nie obędą się bez konsekwencji dla budżetu Państwa i dalszego spadku zaufania przedsiębiorców do rządu. 

Z tego miejsca protestujemy stanowczo i nalegamy na likwidację ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele ze względu na jej negatywne skutki dla małych przedsiębiorstw. Dla sektora MŚP przedmiotowa ustawa jest ciosem w plecy i stoi w całkowitej sprzeczności z swobodą nieskrępowanej działalności gospodarczej. 

Dlaczego w obliczu tak absurdalnej ustawy, rząd nie podejmie dalszych działań wyłączających następne grupy zawodowe z świadczenia pracy w dni ustawowo wolne? W skądinąd słusznej motywacji zmierzającej do wyrównania szans rodzimego środowiska gospodarczego w stosunku do ponadnarodowych (częstokroć subwencjonowanych przez rząd zachodnich krajów) konglomeratów handlowych – nasze racje po raz kolejny zostały wyrzucone na przysłowiowy bruk!

Wierząc w zdroworozsądkowe i uwzględniające żywotne interesy środowiska polskich kupców, rzemieślników i przedsiębiorców, oczekujemy podjęcia działań przywracających status quo. 

W imieniu środowiska i członków ZPP Podlasie,

Tadeusz Konaszuk, Prezes Zarządu
Krzysztof Łajtar, Wiceprezes Zarządu
Janusz Kawka, Wiceprezes Zarządu

 

Skan listu do Premiera Mateusza Morawieckiego 

 

fot. Álvaro Serrano / Unsplash

 

Przeciwko kradzieży przyszłości Polski. Apel o powstrzymanie rozrzutności

My, niżej podpisani, apelujemy do polskich liderów politycznych – z Jarosławem Kaczyńskim i Grzegorzem Schetyną na czele – o opamiętanie i zatrzymanie marnotrawstwa pieniędzy publicznych. Wzywamy też dziennikarzy i liderów opinii do wywierania na naszych przywódców presji w tym kierunku.

4 kwietnia 2019 r.

 

Wysokie pozapłacowe koszty pracy, wysokie podatki oraz nadmiar obowiązków biurokratycznych – to zdaniem przedsiębiorców największe bariery prowadzenia firm w Polsce

 

Wysokie pozapłacowe koszty pracy, wysokie podatki oraz nadmiar obowiązków biurokratycznych – to przeszkody uznawane za najbardziej szkodliwe w prowadzeniu firm w Polsce. Takie wnioski płyną z badania przeprowadzonego przez Maison & Partners na zlecenie Związku Przedsiębiorców i Pracodawców.

Należy podkreślić, iż badanie od tego pomiaru realizowane jest na innej bazie przedsiębiorców (wcześniej baza ZPP, obecnie – Ogólnopolski Panel Badawczy Ariadna). Struktura próby pod względem wielkości badanych firm w tym pomiarze i poprzednich nie różni się, ale dużej zmianie uległa struktura demograficzna respondentów. Zmiana ta może być w dużej mierze efektem modyfikacji metodologicznej, a nie faktycznych różnic w percepcji barier na przestrzeni ostatnich lat wśród polskich przedsiębiorców.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców (ZPP) po raz kolejny zapytał przedsiębiorców sektora MSP o największe ich zdaniem przeszkody w prowadzeniu działalności gospodarczej w Polsce. W katalogu największych barier znalazły się kolejno:

Maison & Partners dla Związku Przedsiębiorców i Pracodawców, styczeń 2019, N: 733, badanie przeprowadzone wśród reprezentatywnej po względem ilości zatrudnianych pracowników, próby firm sektora MSP (do 250 zatrudnionych).

Najważniejsze bariery stanowią większy problem dla mikroprzedsiębiorstw niż firm, które zatrudniają więcej pracowników, a także dla przedsiębiorstw z sektora usługowego niż handlu i produkcji. 

Przedsiębiorcy, uszeregowali powyższe bariery, wskazując na te, które ich zdaniem sprawiają najwięcej trudności w prowadzeniu firmy. Na liście TOP2 barier kolejno znalazły się: wysokie podatki (57%) oraz koszty pracy (52%).

Zgodnie z zaprezentowanymi danymi, 88% badanych uznaje niejasne przepisy prawne za zdecydowanie istotną barierę dla rozwoju przedsiębiorstw w Polsce. Kolejno, w tym zakresie, za równie szkodliwy czynnik uznaje się wymogi administracyjne (87% badanych) oraz brak środków finansowych (86% badanych).

– Musi martwić, że katalog barier w prowadzeniu działalności, które przedsiębiorcy uznają za najbardziej uciążliwe, w zasadzie nie ulega zmianie – twierdzi Cezary Kaźmierczak, prezes ZPP. – Cały czas system podatkowy, koszty pracy, biurokracja i skomplikowane, niestabilne otoczenie regulacyjne są czynnikami, które są dla firm najbardziej dokuczliwe. A musimy pamiętać, że mikroprzedsiębiorcy odczuwają te problemy znacznie intensywniej, niż większe podmioty. W każdym z tych tematów opublikowaliśmy już niezliczone raporty i stanowiska – widzimy pewne zmiany w dobrym kierunku, ale to wciąż za mało i za wolno. 

64% osób zapytanych o najważniejsze powody niezatrudniania większej liczby pracowników w małych i średnich firmach, wskazało na brak środków finansowych (np. zbyt duże koszty zatrudnienia pracownika).

Zbyt niskie zyski spowodowane brakiem środków finansowych stanowią także główną przeszkodę, aby małe lub średnie firmy inwestowały swój kapitał. Twierdzi tak 48% ankietowanych. 

Brak środków finansowych jest również postrzegany jako największa przeszkoda na starcie – niemal połowa przedsiębiorców (47%)  uważa, że brak pieniędzy stanowi główną barierę rozpoczęcia własnej działalności przez Polaków. 

W związku z tym, że wyżej wymieniony brak środków finansowych uważany jest przez przedsiębiorców za największą przeszkodę przed rozpoczęciem własnej działalności gospodarczej, to właśnie pomoc finansowa ze strony państwa według przedsiębiorców (53%) mogłaby najsilniej zachęcić do założenia własnej firmy. Kolejną istotną zachętą byłby wydłużony okres płatności preferencyjnej składki ZUS. Uważa tak 43% badanych. 

– Rekomendowałbym rządowi, by zamiast wymyślać „testy przedsiębiorcy” i ograniczać możliwość rozliczania się podatkiem liniowym samozatrudnionym, przyjrzał się temu badaniu. Polepszenie warunków prowadzenia działalności gospodarczej przysłuży się wszystkim i gwarantuję, że będzie szybko odczuwalne w budżecie państwa. – konkluduje Cezary Kaźmierczak.

 

4.04.2019 Badanie ZPP: Bariery prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce

 

Fot. geralt/pixabay.com

Warszawa, 2 kwietnia 2019 r.

 

 W Świetlicy Wolności o perspektywach sektora wydobywczego

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców od lat śledzi absurdalne rozwiązania podatkowe obowiązujące w Polsce. Tym razem, organizacja postanowiła wziąć pod lupę podatek miedziowy. Jego konstrukcja powoduje, że inwestycje w zakresie tego sektora wydobywczego stają się znacznie mniej opłacalne. W Sejmie pojawił się projekt obniżenia tego podatku o 15%. Proponowana niewielka redukcja nie powoduje rozwiązania głównego problemu, tj. antyinwestycyjnej konstrukcji daniny. Dzisiaj w „Świetlicy Wolności” odbyła się debata ZPP dotycząca przyszłości sektora wydobywczego w Polsce.

Jak wskazują analitycy EY, przy obecnych rozwiązaniach podatkowych okres zwrotu z inwestycji w budowę kopalni miedzi i srebra może wynosić nawet 30 lat. Problem jest w tym, że podatek jest płacony nawet w sytuacji kiedy inwestycja nie przyniosła jeszcze ani złotówki zysku. To tak jakby podatek od gości w hotelu płacić już w momencie jego budowy – to przecież absurd! – komentuje Prezes ZPP Cezary Kaźmierczak. Brak zmian w strukturze podatku miedziowego sprawia, że realizacja niektórych nowych projektów inwestycyjnych w sektorze wydobywczym jest wręcz niemożliwa przez ich nieopłacalność. To z kolei ogranicza aktywność gospodarczą i potencjalne dochody budżetowe, które mógłby być generowane przez nowe inwestycje.

Toczące się obecnie w Sejmie prace nad poselskim projektem ustawy, którego celem jest zmniejszenie tzw. podatku miedziowego o 15%, niestety nie rozwiązują problemu. Jeśli nie zostanie zmieniona konstrukcja podatku, efektywna stopa opodatkowania wciąż będzie wynosić dla niektórych projektów nawet 106%. Tworząc tak niekorzystne warunki dla inwestycji, Polska pozbywa się kolejnych miliardów złotych, które pomogłyby w tworzeniu zrównoważonego budżetu, a także ogranicza szanse zrealizowania podstawowych celów zawartych w Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, w ramach której kluczowym punktem jest właśnie zwiększenie udziału inwestycji w tworzeniu PKB. Luka inwestycyjna, którą obserwujemy już od lat, mogłaby zostać ograniczona m.in. poprzez promowanie (krajowych i zagranicznych) inwestycji w wydobycie miedzi. Ze względu na długi cykl życia tego rodzaju inwestycji pozytywne efekty takie jak wzrost PKB, tworzenie dobrze płatnych miejsc pracy, czy wzrost dochodów dla budżetu centralnego i samorządów mają charakter długookresowy.

Dziś w Świetlicy Wolności odbyła się debata przy okrągłym stole pt. Jak skutecznie rozwijać sektor wydobywczy miedzi i srebra w Polsce? Istota trwałych i długofalowych inwestycji w obliczu spowolnienia gospodarczego. Rozmowa miała charakter ekspercki i zamknięty – jej uczestnicy dyskutowali na temat możliwych rozwiązań wpływających na wzrost inwestycji w sektorze wydobywczym w Polsce i ich znaczenia dla gospodarki, szczególnie w perspektywie nadchodzącego spowolnienia.

 

EY_Analiza opodatkowania wydobycia miedzi w Polsce_nowe inwestycje_Raport

EY_Analiza opodatkowania wydobycia miedzi w Polsce_nowe inwestycje_Główne wnioski_Prezentacja

 

Fot. Alexas_Fotos/pixabay.com

Warszawa, 2 kwietnia 2019 r. 

 

Najwięcej przeciwników zakazu handlu… w małych miastach i wśród osób pracujących… w handlu

Dom badawczy Maison&Partners przeprowadził na zlecenie Związku Przedsiębiorców i Pracodawców kolejną już falę badania postaw Polaków wobec zakazu handlu w niedziele. Generalne wnioski z lektury jego wyników pozostają tożsame z tymi wysnuwanymi na podstawie poprzednich edycji badania – ograniczenia mają najwięcej przeciwników wśród mieszkańców małych miast, a także osób pracujących aktualnie, bądź w przeszłości, w sektorze handlowym.

W najnowszej fali badania możemy zaobserwować pewien wzrost odsetka ankietowanych pozytywnie oceniających rozwiązania z 2018 roku, czyli dwie niedziele handlowe w miesiącu – osoby deklarujące, że oceniają te regulacje raczej lub zdecydowanie pozytywnie stanowią 45% badanych. W listopadzie 2018 roku było ich 43% – mamy zatem do czynienia ze wzrostem o 2 punkty procentowe.

– Widzimy wyraźnie, że ludzie, dostrzegając jak uciążliwe są regulacje obowiązujące w tej chwili, i jak dokuczliwy może być całkowity zakaz handlu od 2020 roku, przychylniej oceniają to, co było rok temu, czyli dwie niedziele handlowe w miesiącu – twierdzi Cezary Kaźmierczak, prezes ZPP. – Nic w tym dziwnego,
w perspektywie najbardziej restrykcyjnych regulacji, które mają zacząć obowiązywać
w przyszłym roku, łagodniejsze ograniczenia wyglądają na dużo bardziej racjonalne.

Odsetek osób jakkolwiek popierających rozwiązania obowiązujące w 2019 roku wynosi 37% i jest o cztery punkty procentowe niższy, niż w pierwszej fali badania, która przeprowadzona była w listopadzie 2018 roku. Podobnie jest w przypadku odsetka zwolenników regulacji przyszłorocznych, czyli zakazu handlu we wszystkie niedziele – wynosi on 32% badanych, podczas gdy w listopadzie 2018 roku było ich 35%.

Mniej krytyczna ocena rozwiązań z 2018 roku znajduje swoje przełożenie na liczbę przeciwników jakichkolwiek ograniczeń zakazu handlu, która nieco spadła. Jednocześnie, odsetek przeciwników regulacji obowiązujących w 2019 i planowanych na 2020 rok pozostaje taki sam – mniej więcej połowa Polaków jest przeciwna tym rozwiązaniom. Spadła również liczba zwolenników zakazu handlu w niedziele – z 31% w listopadzie 2018 roku, do 26% w bieżącej edycji.

– Jeśli chodzi o strukturę grupy przeciwników zakazu handlu w niedziele, tendencje pozostają niezmienne – podkreśla prof. Dominika Maison – Wciąż dostrzegamy, że odsetek osób krytycznych wobec regulacji jest wyższy wśród mieszkańców małych miast i wśród osób pracujących w handlu. Zauważamy to od pierwszej fali badania, w najnowszej edycji nic się pod tym względem nie zmieniło.

Interesujące jest, że marcowy pomiar wykazuje po raz kolejny spadek odsetka osób, które uważają zakaz handlu w niedziele za jedno z dwóch najlepszych działań rządu – regulacja jest coraz gorzej postrzegana na tle innych działań rządu PiS. 

 

2.04.2019 Badanie ZPP: Postawy i opinie wobec ograniczenia handlu w niedziele – fala 4

 

Fot. brian/flickr.com

 

Warszawa, 1 kwietnia 2019 r.

 

Apel do posłów o poparcie Karty Dużej Rodziny w aptekach.

Wesprzyjcie pacjentów, nie korporację aptekarską

 

3 kwietnia sejmowa Komisja Zdrowia zajmie się projektem nowelizacji ustawy Prawo Farmaceutyczne, z którego po konsultacjach społecznych zniknął zapis umożliwiający aptekom udział w programie Karta Dużej Rodziny. Organizacje pracodawców apelują o nieuleganie presji korporacji aptekarskiej i przywrócenie w trakcie prac legislacyjnych w Sejmie przepisu, umożliwiającego aptekarzom taką aktywność.

Business Centre Club, Konfederacja Lewiatan, Pracodawcy RP, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców oraz Związek Pracodawców Aptecznych PharmaNET wystosowały wspólny list do wicepremier Beaty Szydło, szefów resortów zdrowia, rodziny i sprawiedliwości, jak również do parlamentarzystów, w którym wyrażają sprzeciw wobec usunięcia z projektu nowelizacji Prawa farmaceutycznego zmiany umożliwiającej aptekom udział w programie Karta Dużej Rodziny (KDR).

Obniżenie wydatków ponoszonych na produkty nieobjęte refundacją jest dla rodzin wielodzietnych korzystających z Karty Dużej Rodziny istotne i co więcej, oczekiwane. Aż 45 proc. uczestników badań, których wyniki zostały przytoczone w raporcie NIK w 2016 r., uznało brak możliwości zakupu tańszych leków za jeden z najważniejszych mankamentów rządowego programu.

Sygnatariusze listu proszą o nieuleganie presji korporacji zawodowej aptekarzy, której działania doprowadziły do usunięcia z projektu nowelizacji zapisów umożliwiających aptekom oferowanie rodzinom wielodzietnych zniżek na nierefundowane leki i wyroby medyczne. Przypominają, że w ciągu ostatnich miesięcy samorząd aptekarski protestował również przeciw możliwości dostarczania leków i wyrobów medycznych do domów osób niepełnosprawnych. Pracodawcy wskazują, że tylko dzięki stanowczej postawie decydentów usługi te będą mogły być wkrótce realizowane.

– Korporacja zawodowa aptekarzy nieustannie podkreśla rolę apteki jako placówki ochrony zdrowia publicznego i troskę o pacjenta. Tymczasem, w obronie interesów ekonomicznych właścicieli części małych aptek robi wszystko, aby zablokować działania propacjenckie na polskim rynku aptecznym – podkreśla Marcin Piskorski, prezes Związku Pracodawców Aptecznych PharmaNET. Wskazuje w tym zakresie m.in. na list otwarty prominentnych członków samorządu aptekarskiego, w którym kategorycznie sprzeciwili się zmianie prawa farmaceutycznego, umożliwiającej wprowadzenie rządowego programu wspierania rodzin wielodzietnych do aptek, a właścicieli aptek chcących dołączyć do programu KDR oskarżyli o jak najgorsze intencje.

ZPA PharmaNET oraz pozostałe organizacje pracodawców od wielu lat zgłaszają Ministerstwu Zdrowia oraz Ministerstwu Rodziny gotowość uczestniczenia aptek w rządowym programie KDR. Obecnie nie jest to możliwe. Przyczyną jest brzmienie art. 94a Prawa farmaceutycznego, zakazującego reklamy aptek, który w ciągu siedmioletniej praktyki stosowania stał się zakazem jakiejkolwiek komunikacji pomiędzy pacjentem a farmaceutą i apteką.

W praktyce sądowo-administracyjnej każda informacja czy wyróżnienie się apteki i punktu aptecznego jest uznawane za niedopuszczalną i podlegająca karze reklamę. Apteki nie mogą informować o akcjach promujących zdrowie, akcjach profilaktycznych związanych z pomiarem ciśnienia czy poziomu cukru oraz opiece farmaceutycznej czy innych usługach farmaceutycznych świadczonych w aptece (np. przegląd leków przed wyjazdem na wakacje). W konsekwencji doprowadziło to do zaniechania jakichkolwiek działań prozdrowotnych, do których apteka, jako placówka zdrowia publicznego jest z istoty uprawniona czy wręcz zobowiązana.

– Sytuacja ta jest ewenementem na tle krajów rozwiniętych, gdzie standardem wspieranym przez państwo są usługi i programy realizowane w aptekach, zaś komunikacja, lojalność i zaufanie pomiędzy pacjentem a farmaceutą i apteką są pożądaną wartością społeczną. Niestety, w Polsce powyższe działania i relacje uznawane są za łamanie prawa – podkreśla prezes ZPA PharmaNET Marcin Piskorski.

Warto podkreślić, że polskie apteki nie mogą uczestniczyć także w innych niż KDR programach prospołecznych, w szczególności w organizowanych przez samorządy lokalne tzw. kartach seniora. Potrzebę włączenia aptek do KDR oraz programów skierowanych do seniorów sygnalizują od dłuższego czasu również liczne samorządy terytorialne. Należy pamiętać, że dla wielu osób w Polsce, szczególnie seniorów, osób przewlekle chorych i rodzin wielodzietnych, nadal istotną barierę w dostępności do leków stanowi cena.

Organizacje pracodawców, mając na uwadze dobro polskich pacjentów, apelują więc do parlamentarzystów o uwzględnienie w procedowanej nowelizacji prawa farmaceutycznego zmian, umożliwiających aptekom i punktom aptecznym udział w rządowym programie Karty Dużej Rodziny.

Warszawa, 1 kwietnia 2019 r.

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. ZAPOWIEDZI OGRANICZENIA MOŻLIWOŚCI ROZLICZANIA SIĘ PRZEDSIĘBIORCÓW ZA POMOCĄ PODATKU LINIOWEGO

 

Środowisko przedsiębiorców z bardzo dużym niepokojem przyjęło wypowiedź wiceministra finansów Filipa Świtały, w której zapowiedział on, że Ministerstwo pracuje nad projektem rozwiązań, mającym na celu ograniczenie możliwości stosowania liniowej stawki PIT przez przedsiębiorców. Zdaniem wiceministra, uprawnienie takie powinny stracić osoby samozatrudnione, wystawiające często co miesiąc jedną fakturę temu samemu podmiotowi. W swojej wypowiedzi stwierdził, że nie są to prawdziwi przedsiębiorcy, w związku z czym nie powinni podlegać reżimowi prawnemu przewidzianemu dla firm. Zapowiedział, że celem Ministerstwa jest wprowadzenie dwóch różnych regulacji dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych – osobne dla tych, którzy osiągają dochody ze stosunku pracy, czy też innej działalności wykonywanej osobiście (w tym zatrudnionych), osobne dla tych, którzy prowadzą „prawdziwą” – zdaniem resortu – działalność gospodarczą. Rozróżnienie takie mogłoby być możliwe wskutek przeprowadzania „testu przedsiębiorcy” – członkowie kierownictwa Ministerstwa nie wskazali jednak konkretnej konstrukcji tego rozwiązania.

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców zdecydowanie krytycznie ocenia omawiany pomysł – i to na wielu poziomach. 

 

Po pierwsze, uważamy definicję przedsiębiorcy wynikającą z Prawa przedsiębiorców za stosunkowo jasną i jednoznaczną. Zgodnie z art. 4 ustawy, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza z kolei to zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Podane definicje wydają się mieć charakter kompletny i wystarczający – trudno zatem wymyślić racjonalny powód, dla którego uzyskanie statusu przedsiębiorcy mielibyśmy uzależniać od dodatkowego, całkowicie arbitralnego kryterium, jakim jest np. liczba wystawionych w miesiącu faktur. Na gruncie podatkowym zaś, prawo do stosowania stawki podatku 19% przysługuje, na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osobom uzyskującym dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej. Przez pozarolniczą działalność gospodarczą, rozumie się działalność zarobkową prowadzoną w określonych sektorach we własnym imieniu, bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły. Podobnie – niełatwym zadaniem byłoby uzasadnienie wprowadzenia dodatkowego kryterium w postaci np. mnogości kontrahentów. Zorganizowane i ciągłe prowadzenie działalności jest cechą dystynktywną działalności gospodarczej, pozwalającej odróżnić ją od okazjonalnego dokonywania sprzedaży, czy też wykonywania zleceń. Uzupełnianie katalogu tych cech o podejmowanie współpracy z wieloma kontrahentami, jest całkowicie nieuzasadnione. Nie dość, że zaburzałoby ono zakonserwowane już podejście do definiowania działalności gospodarczej i przedsiębiorcy, to byłoby nieracjonalne z punktu widzenia rzeczywistości gospodarczej. Istnieją bowiem sytuacje, w której przedsiębiorca współpracuje stale z tylko jednym kontrahentem i w żaden sposób nie czyni to jego działalności gospodarczej nieprawdziwą.

 

Po drugie, nie widzimy powodu, dla którego w obecnych warunkach osoby samozatrudnione miałyby być poddane innemu reżimowi podatkowemu, niż przedsiębiorcy zatrudniający pracowników. Ponoszą oni dokładnie te same ryzyka, związane z koniecznością uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne (niezależnie od tego, czy osiągnęli jakikolwiek przychód, czy nie), w określonych przypadkach uiszczania podatku VAT (a w związku z tym – również sprawozdawczością w ramach Jednolitych Plików Kontrolnych), czy samodzielnego obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Tak samo jak przedsiębiorcy będący pracodawcami podlegają oni kontrolom organów podatkowych, czy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Podejmując działalność w określonych branżach muszą spełnić dokładnie te same wymogi określone przepisami prawa. Muszą również prowadzić księgowość. Będąc zarejestrowanymi jako przedsiębiorcy, funkcjonują – w ramach relacji z innymi przedsiębiorcami – w obrocie profesjonalnym, z czym wiążą się również wyższe wymogi stawiane wobec nich przez prawodawcę. Nie ma zatem żadnej przyczyny, dla której uzasadnione byłoby pozbawianie grupy podmiotów działających na dokładnie tych samych zasadach, przywileju rozliczania się w ramach podatku liniowego.

 

Po trzecie – trudno nam zaakceptować sytuację, w której instytucje państwowe dysponowałyby nieokreślonymi do końca narzędziami („test przedsiębiorcy”) do określania, czy ktoś jest przedsiębiorcą i może korzystać z liniowej stawki 19% PIT, czy też nie. W naszym przekonaniu, w sytuacji w której niestabilność prawa i brak poczucia bezpieczeństwa prawnego stanowią jedne z kluczowych barier prowadzenia działalności gospodarczej, wprowadzanie dodatkowego zamętu jest działaniem absurdalnym.

 

Po czwarte w końcu – zdecydowanie sprzeciwiamy się kolejnej próbie uderzenia w polską rachityczną, od niedawna formującą się klasę średnią. Z niepokojem przyglądamy się licytacji na obietnice socjalne, w której poszczególni gracze uczestniczą bez – wydawałoby się – żadnej refleksji dotyczącej kosztów proponowanych rozwiązań. Ostatecznie jednak rachunek ekonomiczny jest nieubłagany i pojawia się pokusa, by programy socjalne realizować z realnego zwiększenia poziomu opodatkowania tych, którzy stanowią potencjał polskiej gospodarki. Jest to postępowanie skrajnie nieodpowiedzialne i zdecydowanie się mu sprzeciwiamy. W jaki sposób mamy realizować postulaty związane z wyższą stopą inwestycji i rozwojem innowacji, skoro prawodawca rozważa zwiększenie opodatkowania dochodów tych osób, którym udaje się powoli akumulować kapitał?

 

Zgodnie z ostatnimi doniesieniami, Ministerstwo Finansów twierdzi, że projekt „testu przedsiębiorcy” omawiany był jedynie w ramach koncepcyjnych dyskusji i nie stanowi jeszcze oficjalnej propozycji resortu. Mamy nadzieję, że zdecydowana reakcja środowiska przedsiębiorców sprawi, że tak pozostanie i resort nie zabierze milionowi samozatrudnionych możliwości korzystania z liniowej, dziewiętnastoprocentowej stawki PIT – byłaby to katastrofa dla wątłej i dopiero rozwijającej się klasy średniej w Polsce.

 

 

Fot. F1Digitals/pixabay.com