Warszawa, 18 marca 2019 r.

 

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. PROJEKTU USTAWY
O JEDNORAZOWYM ŚWIADCZENIU PIENIĘŻNYM DLA EMERYTÓW I RENCISTÓW
W 2019 R. Z DNIA 5 MARCA 2019 ROKU

 

W trakcie konwencji, która odbyła się pod koniec lutego, partia rządząca zaprezentowała kilka nowych postulatów programowych, które następnie zbiorczo zaczęły być nazywane „piątką Kaczyńskiego”. Propozycje te sprowadzają się w istocie do socjalnych transferów kierowanych do precyzyjnie wyłonionych grup społecznych, atrakcyjnych z punktu widzenia nadchodzących wyborów: rodziny z dziećmi, ludzie młodzi, ludzie mieszkający poza większymi ośrodkami miejskimi, ludzie starsi. Zaprezentowany podczas konwencji pakiet propozycji oceniamy zdecydowanie negatywnie. W naszym przekonaniu, nie zawierają one żadnego postulatu stanowiącego jakikolwiek impuls pro-rozwojowy. Odbieramy je raczej jako próbę prostego przekupstwa politycznego, podjętą w gorącym okresie poprzedzającym dwie kampanie wyborcze – do Parlamentu Europejskiego oraz do parlamentu krajowego.

 

Przedstawiony projekt ustawy ma realizować obietnicę skierowaną do ostatniej wymienionej grupy, tj. wypłatę w 2019 roku jednorazowego świadczenia dla emerytów i rencistów w wysokości 1100 złotych brutto. Jak wynika z uzasadnienia, koszt propozycji będzie wynosił prawie 11 mld złotych. Nie sposób odnieść się do treści projektu, nie oceniając samej obietnicy, ponieważ podstawową funkcją przedstawionego aktu ma być jej wdrożenie. Tym samym, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców uznaje tzw. „trzynastą emeryturę” za szkodliwą, drogą i niemoralną próbę nakłonienia starszych wyborców do udzielenia poparcia w wyborach. Wypłata jednorazowego świadczenia w żadnym stopniu nie przyczyni się do rozwiązania strukturalnych problemów dławiących polski system emerytalny, związanych z jego repartycyjnym charakterem i fatalną sytuacją demograficzną.

 

Polski system emerytalny, z uwagi na powyższe czynniki, znajduje się w tej chwili w rzeczywistym kryzysie, dodatkowo pogłębianym przez nieroztropne decyzje polityczne. Obniżenie wieku emerytalnego doprowadziło do konieczności wypłacania świadczeń 300 tysiącom nowych, dodatkowych emerytów w roku 2018, co wiązało się z kosztem w wysokości ok. 7 miliardów złotych. Musimy podkreślić, że ta reforma, istotnie zwiększająca obciążenie systemu emerytalnego, została przeprowadzona w warunkach znajomości prognoz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wynika z nich, że nawet zakładając wyższy wiek emerytalny, w 2060 roku grupa osób w wieku produkcyjnym ma skurczyć się z nieco ponad 63 proc. społeczeństwa do niespełna 54 proc. ludności, podczas gdy odsetek ludzi pobierających świadczenia wzrosnąć ma z 18,5 proc. do ponad 30 proc. W warunkach obniżonego wieku emerytalnego, sytuacja ma być jeszcze gorsza – 48,4 proc. ludności w wieku produkcyjnym ma odprowadzać składki na wypłacanie świadczeń grupie 35,8 proc. Rezultat? Deficyt funduszu emerytalnego sięgający nawet ponad 80 mld złotych.

 

Dostrzegamy pewne analogie pomiędzy propozycją zaprezentowaną w omawianym projekcie, a ponownym obniżeniem wieku emerytalnego. Oba ruchy mają charakter populistyczny i stanowią nieodpowiedzialną próbę politycznego dyskontowania krótkotrwałego zadowolenia „grupy obdarowanych” – czy to możliwością wcześniejszego korzystania ze świadczeń, czy jednorazową wypłatą gotówki – bez względu na długo i krótkotrwałe konsekwencje gospodarcze. Uważamy, że propozycje takie, jak jednorazowa wypłata dodatkowego świadczenia, są niemal skandaliczne w sytuacji, w której od rządu nie wyszła żadna koncepcja systemowej reformy emerytalnej, odpowiadającej na wyzwania i zagrożenia, które są już przecież publicznie znane.

 

Sama treść aktu prawnego przesłanego do konsultacji, budzi niemałą konsternację. Nie jest bowiem rozwiązaniem standardowym, by uzasadniając potrzebę wprowadzenia danej ustawy, powoływać się już w pierwszych zdaniach na konwencję partyjną (sic!) i konieczność zrealizowania obietnic, które w jej trakcie padły.  W zdaniach następnych zawarto treści pasujące bardziej do przedwyborczego komunikatu medialnego, niż uzasadnienia do projektu aktu normatywnego. Wskazano bowiem na szereg działań, które podjął rząd, a które miały poprawić sytuację materialną najuboższych świadczeniodawców, powołując się m.in. na podwyżkę najniższej emerytury, czy też wyższą waloryzację świadczeń. W treści uzasadnienia nie znajduje się ani jedno zdanie zawierające jakikolwiek argument świadczący o konieczności uchwalenia projektu w przedstawionym kształcie. Nie przywołano żadnych danych świadczących o potrzebie wypłaty takiego świadczenia. Wręcz przeciwnie – przez większą część „merytorycznego” uzasadnienia, projektodawca wymieniał posunięcia rządu skutkujące podwyżkami emerytur. Na końcu podsumował, że wypłata jednorazowego świadczenia „wyjdzie naprzeciw oczekiwaniom większości emerytów i rencistów”. Trzeba przyznać, że to szokująco oszczędne uzasadnienie konieczności wprowadzenia rozwiązania kosztującego budżet aż 11 mld zł. W praktyce zatem, partnerzy społeczni nie mają możliwości odnieść się do żadnego argumentu za uchwaleniem ustawy, ponieważ żaden nie został przytoczony – ani w uzasadnieniu do projektu, ani w ocenie skutków regulacji.

 

„Trzynasta emerytura” nie przyczyni się do poprawy sytuacji materialnej emerytów. Świadczenie o charakterze jednorazowym stanowić będzie atrakcyjny „prezent” dla wyborców, jednak w perspektywie czasowej dłuższej niż miesiąc, w żadnym stopniu nie wpłynie na ich położenie. Przedstawiony projekt, ukierunkowany wyłącznie na spełnienie jednorazowej obietnicy przedwyborczej o charakterze finansowym, wydaje się być całkowicie niepoważny. W związku z powyższym, oceniamy go jednoznacznie negatywnie, po raz kolejny apelując o rzeczywistą debatę na temat przyszłości systemu emerytalnego i jego docelowego kształtu.

18.03.2019 Stanowisko ZPP ws. projektu ustawy o jednorazowym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów w 2019 r. 


Fot. Alexas_Fotos/pixabay.com

 

Warszawa, 15 marca 2019r. 

 

Polityka społeczna. Wspierajmy ludzi, nie kryzysy

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców oraz Warsaw Enterprise Institute wskazują niezbędne kierunki, aby pomoc państwa była efektywna i nakierowana na stojące przed Polską wyzwania społeczne. Polityka socjalna jako część polityki społecznej państwa powinna odpowiadać na potrzeby wszystkich obywateli i uwzględniać ich sytuacje życiowe, a nie tylko koncentrować się na wskazanych grupach i tych potrzebach, które w długotrwały sposób utrudniają ich funkcjonowanie w społeczeństwie.

Zmiany cywilizacyjne, gospodarcze, społeczne powodują, że w najbliższych latach ujawnią się nowe problemy socjalne, na które będziemy musieli skutecznie reagować. Są to: starzenie się społeczeństwa, przeobrażenia rodziny (w tym coraz pilniejsza potrzeba stworzenia warunków do bezkonfliktowego łączenia pracy zawodowej i powinności rodzicielskich), choroby cywilizacyjne, migracje, problem wielokulturowości. Polityka socjalna i szerzej społeczna muszą być na te zmiany przygotowane.

Pomoc społeczna jako część administracji publicznej (centralnej i lokalnej) musi się unowocześnić razem z całą strefą publiczną. Autorzy postulują, że niezbędna jest szybka i efektywna cyfryzacja, która wspomoże administrowanie usługami oraz wzmocni współpracę pomiędzy instytucjami (np. urzędami pracy i ośrodkami pomocy społecznej). Ponadto zmiany w polityce społecznej powinny być poprzedzone analizą potrzeb, efektywności działania i kosztów.

Obecnie władza na poziomie centralnym prowadzi osobno politykę socjalną oraz rodzinną. Na pierwszą wydawanych jest ok. 5 mld zł, na drugą ponad 40 mld zł. Na poziomie regionalnym i lokalnym oboma typami działań społecznych zajmują się te same instytucje – agendy samorządów lokalnych. Co więcej spora część społeczeństwa nie odróżnia pomocy socjalnej od polityki rodzinnej.

Niezbędne jest także włączenie w pomoc społeczną różnych uczestników: samorządów lokalnych, organizacji pozarządowych, prywatnych instytucji, organizacji współpracujących z osobami bezrobotnymi (w tym publicznych służb zatrudnienia), placówek ochrony zdrowia.

W sytuacjach kryzysowych, pomoc społeczna powinna być jedną z dziedzin, w których przejawia się służebność państwa wobec obywateli. Niezbędne jest też takie organizowanie polityki społecznej, aby rozmaite formy wsparcia były dostępne dla obywateli, a zasady ich otrzymania były przejrzyste.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców oraz Warsaw Enterprise Institute rekomendują:

1. przeprowadzić cyfryzację instytucji polityki socjalnej i stworzyć sprawny system współpracy z innymi instytucjami publicznymi i bazą osób korzystających ze świadczeń,
2. uruchomić portal informacyjny dla klientów, przewodnik po usługach polityki socjalnej (także oferowanych przez NGO i instytucje rynkowe),
3. wprowadzić specjalizację służb społecznych,
4. dokonać przeglądu rozmaitych efektywności (merytorycznej i kosztowej) wszystkich form świadczeń związanych z polityką społeczną i rodzinną,
5. jeśli okaże się to potrzebne, na podstawie tej analizy dokonać niezbędnych korekt w przepisach,
6. wprowadzić możliwość zawierania „paktu” z klientem – osobą korzystającą z usług socjalnych, uzależniającego otrzymanie pomocy od aktywności podopiecznego, określić wymagania wobec klienta współpracującego,
7. dać pracownikom socjalnym możliwość elastycznego podejścia do klienta, zmiany rodzaju udzielanej pomocy,
8. rozwijać zakres usług na podstawie dotychczasowych doświadczeń, dobrych praktyk
   i badań prognostycznych.
   
   

******

Raport powstał w ramach projektu „Agenda Polska”, wspólnego przedsięwzięcia Związku Przedsiębiorców i Pracodawców oraz Warsaw Enterprise Institute, którego celem jest przygotowywanie strategii rozwoju Polski, rozwiązań systemowych i punktowej naprawy prawa.

Dotychczas w ramach serii ukazały się następujące publikacje:

Strategia konkurencji prawno-instytucjonalnej Polski

Strategia Bezpieczeństwa Polski

Zakres koncepcyjny nowego systemu podatkowego w zakresie podatków bezpośrednich i pośrednich. Płaca + Podatki –

Wymierna sprawiedliwość. Projekt reformy sądownictwa

Szkoła dla życia. Kto zapłaci za nasze emerytury?

Emerytura obywatelska. Bezpieczna starość, wyższe płace

50 milionów mieszkańców Polski. Konkretne działania, a nie tylko marzenia

Projekt Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej 

 

Fot. Olichel/pixabay.com

Warszawa, 15 marca 2019 r.

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. PROJEKTU USTAWY
O ZMIANIE USTAWY O TRANSPORCIE DROGOWYM ORAZ USTAWY O CZASIE PRACY KIEROWCÓW 

 

W ostatnich dniach na stronach Rządowego Centrum Legislacji opublikowana została kolejna wersja projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o czasie pracy kierowców (UD 277). Jak wskazuje Ministerstwo Infrastruktury, odpowiedzialne za prace legislacyjne w tym zakresie, głównym celem przedmiotowego projektu jest uregulowanie działalności podmiotów pośredniczących przy zlecaniu usług w zakresie przewozu osób i tym samym zapewnienie wszystkim podmiotom działającym na rynku równych warunków konkurencji i bezpieczeństwa pasażerów oraz zagwarantowanie określonej jakości świadczonych usług.

W stosunku do poprzednich wersji najważniejszą zmianą, dokonaną na ostatnim etapie prac legislacyjnych, jest rezygnacja z rozwiązania umożliwiającego wykorzystywanie aplikacji mobilnych jako urządzenia służącego do naliczania opłaty za przejazd taksówką (por. projektowany art. 4 do projektu ustawy w wersji z dnia 12 lutego 2019 r.). Ministerstwo Infrastruktury, argumentując o konieczności wycofania tego przepisu, wskazało na negatywne stanowisko Ministra Finansów odnośnie projektowanych przepisów.

Uważamy, że wprowadzenie tak istotnych zmian do projektu, na tak późnym etapie procesu, nie służy w żaden sposób jakości legislacji w Polsce i nie budzi zaufania przedsiębiorców do państwa. Jest to niezgodne ze wszelkimi dobrymi praktykami konsultacji. Wyrażamy ubolewanie, że przedostatnia wersja projektu – dobra, kompromisowa, redukująca restrykcje w odniesieniu do taksówek, jednocześnie regulująca zasady działania pośredników – została zmieniona w taki sposób. Uniemożliwienie wykorzystywania aplikacji mobilnych jako urządzenia służącego do naliczania opłaty za przejazd taksówką powoduje, że jedynym dopuszczalnym urządzeniem pozostanie taksometr. Jest to rozwiązanie antyrozwojowe, sprzeczne z kompromisowym duchem poprzedniej wersji projektu.

Niewątpliwie możliwość wykorzystywanie aplikacji mobilnych jako urządzeń służących do naliczania opłaty za przejazd taksówką pozwoliłoby odejść wreszcie od obowiązku stosowania standardowych taksometrów. Wskazać w tym miejscu trzeba, że korzystanie z aplikacji mobilnej w celu ustalenia opłaty za przejazd umożliwia wskazanie pasażerowi ceny tego przejazdu jeszcze przed jego rozpoczęciem. Pasażer, odmiennie niż w przypadku wykorzystywania tradycyjnego taksometru, wsiadając do taksówki, ma zatem pełną świadomość co do wysokości opłaty, jaka wiązać się będzie z jego przewozem. Wiedza ta nierzadko stanowi istotne kryterium wyboru przez pasażera zarówno środka transportu, jak i dostawcy takiej usługi. W naszej ocenie to konsumentom powinna zostać przyznana możliwość wyboru, czy chcą ustalać opłaty za przejazd w oparciu o taksometry, czy też decydują się na wykorzystywanie bardziej innowacyjnych instrumentów takich jak np. aplikacje mobilne.

Dopuszczenie przez projektodawcę wykorzystywania jedynie taksometrów w żaden sposób nie wpisuje się w docelowy kierunek rozwoju polskiej gospodarki, zarysowany m.in. w Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Wspieranie innowacyjności miało być jednym z priorytetów rządu, podczas gdy rezygnacja z umożliwienia wykorzystywania aplikacji mobilnych do naliczania opłaty za przewóz, jest działaniem zmierzającym we wprost odwrotnym kierunku. Nie będzie możliwe dostarczanie nowych rozwiązań umożliwiających realizację tego rodzaju usług, bowiem nadal obligatoryjne będzie wykorzystywanie taksometrów jako urządzeń uzależniających cenę przewozu od dokładnie przebytej drogi i czasu jej przebycia.

Podkreślenia również wymaga, że utrzymanie dotychczas funkcjonujących rozwiązań może doprowadzić do spadku konkurencyjności na rynku przewozu osób. Obowiązek korzystania z taksometrów uniemożliwi prowadzenie działalności gospodarczej przez podmioty chcące funkcjonować wyłącznie w oparciu o aplikacje mobilne. Konsekwencją takiego stanu rzeczy będzie z pewnością pogorszenie jakości świadczonych usług przewozu osób taksówkami, ale także wzrost cen takich usług.

Mając na uwadze powyższe, w imieniu przedsiębiorców, apelujemy o przywrócenie do projektowanej ustawy przepisów, które umożliwią wykorzystywanie aplikacji mobilnych jako urządzeń służących do naliczania opłat za przejazd taksówką.

 

15.03.2019 Stanowisko ZPP ws. projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o czasie pracy kierowców

 

Fot. MichaelGaida/pixabay.com

 

Warszawa, 14 marca 2019 r. 

 

Przedsiębiorcy w dalszym ciągu pozytywnie oceniają kondycję polskiej gospodarki. Wskazują na to najnowsze prognozy Związku Przedsiębiorców i Pracodawców zgromadzone w kolejnej fali badania Indeksu Busometr, którego odczyt wyniósł 55,2 pkt. To wynik zbliżony do badania z II poł. 2018 roku.

Należy podkreślić, iż od dwóch fal badanie realizowane jest na innej bazie przedsiębiorców (wcześniej baza ZPP, obecnie – Ogólnopolski Panel Badawczy Ariadna). Struktura próby pod względem wielkości badanych firm w tym pomiarze i poprzednich nie różni się, ale dużej zmianie uległa struktura demograficzna respondentów.

Zdecydowanie najlepiej prezentują się wyniki badania w zakresie „rynku pracy (płace i zatrudnienie)”. Jego wartość dla aktualnego odczytu wynosi 60,4 pkt. Widać tutaj niewielki spadek w porównaniu do II półrocza 2018 roku (wówczas wartość komponentu wyniosła 61,9 pkt.).

W przypadku „płac” barometr wyniósł 61,2 pkt. 35% przedsiębiorców deklaruje w najbliższym czasie wzrost wynagrodzenia. W zakresie ”zatrudnienia” 33% ankietowanych planuje jego zwiększenie.

Najmniejsze obawy związane z sytuacją na rynku pracy w najbliższym półroczu wykazują przedsiębiorcy z sektora handlowego (tutaj wskaźnik osiągnął wartość 63,7 pkt.). Kolejno uplasowały się produkcja i usługi (60,5 i 59,3 pkt.).

Na ogólną wartość Indeksu Busometr ZPP wpłynął również komponent „koniunktura gospodarcza”, który aktualnie uplasował się na poziomie 55,6 pkt. (wzrost o 0,2 pkt. w odniesieniu do poprzedniego badania). 36% badanych twierdzi, że w perspektywie najbliższego półrocza, sytuacja gospodarcza poprawi się, natomiast 24% spodziewa się jej pogorszenia.

Tak optymistyczne nie są jednak nastroje przedsiębiorców w obszarze „inwestycji” – ogólna wartość komponentu wyniosła 45 pkt. (spadek o 8,7 pkt.  w relacji do poprzedniego półrocza). Ponad połowa badanych (55%) zadeklarowała plany inwestycyjne, 45% nie planuje działań w tym zakresie. Dużą skłonność do inwestowania wykazują przedsiębiorcy z sektora małych przedsiębiorstw (52,3 pkt), mniejszy optymizm panuje wśród mikro i dużych przedsiębiorców (kolejno 41,4 i 47,6 pkt.).

Wyniki badań podsumował prezes Związku Przedsiębiorców i Pracodawców, Cezary Kaźmierczak.

– Ewidentnie widać, że nastroje dotyczące sytuacji na rynku pracy pozostają bardzo dobre. – twierdzi – Firmy płacą coraz więcej i coraz więcej zatrudniają, wygląda na to że ta tendencja się utrzyma. Przedsiębiorcy na ten moment spodziewają się kontynuacji dobrej koniunktury, co jest oczywiście świetną wiadomością, ale musi niepokoić odczyt dotyczący inwestycji i spadek o prawie 9 punktów. To jasny sygnał do rządu, że biznes potrzebuje stabilnego otoczenia regulacyjnego, żeby móc inwestować.

***

Busometr ZPP – Indeks Nastrojów Gospodarczych MSP, jest wskaźnikiem pokazującym stopień optymizmu małych i średnich przedsiębiorców i ich planowane działania w perspektywie najbliższego półrocza.

Na wartość Indeksu Busometr wpływ mają trzy komponenty: (1) koniunktury gospodarczej, (2) rynku pracy (płace i zatrudnianie) oraz (3) inwestycji.

Wartość każdego z komponentów mieści się w przedziale od 0 do 100.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców oraz firma Maison&Partners prowadzą badania wśród przedsiębiorców w oparciu o próbę zróżnicowaną ze względu na liczbę zatrudnianych pracowników, próby małych i średnich firm w Polsce (do 250 zatrudnionych). Busometr ZPP jest publikowany co pół roku.

Małe i średnie firmy w Polsce stanowią 99,8% wszystkich firm w Polsce, tworzą ¾ miejsc pracy oraz 67% PKB.

 

14.03.2019 Busometr ZPP. Prognoza na I półrocze 2019

 

Fot. 6689062/pixabay.com

Warszawa, 13 marca 2019 r. 

Spadek sprzedażny na rynku w Broniszach o 20% z powodu zakazu handlu.

Stanowisko Warszawskiej Izby Gospodarczej

 

W imieniu członków Warszawskiej Izby Gospodarczej, po przeprowadzeniu konsultacji z grupą przedstawicieli małych i średnich przedsiębiorstw zajmujących się dystrybucją żywności szczególnie w tzw. aglomeracji warszawskiej, twierdzimy iż wprowadzony ustawą i obowiązujący od marca 2018 roku zakaz handlu w niedziele okazał się dokumentem niekorzystnym dla przedsiębiorców. Zakaz, wbrew wcześniejszym deklaracjom inicjatorów, uderzył w małe rodzinne sklepy i zaburzył więzi w dystrybucji dostarczanych do nich towarów.

Na przykład na rynku hurtowym w Broniszach w dużej części hurtowni wolumen sprzedażowy obniżył się nawet o 20%. Wydłużyły się natomiast terminy płatności za towar, gdyż sklepy pozbawione istotnej części obrotu nie mogą realizować płatności.

Od czwartego kwartału 2018 roku nie tylko w firmach dystrybucyjnych zrzeszonych w Polskiej Organizacji Handlu i Dystrybucji, ale też w mniejszych sieciach dyskontowych, polscy przedsiębiorcy i producenci są postawieni w upośledzonej pozycji w sprawie wejścia na tzw. półkę. W perspektywie przełoży się to na po wygaszające wyniki ekonomiczne polskich gospodarstw towarowych, a zatem polskich rodzin.

Polscy producenci już płacą za wątpliwy eksperyment gospodarczy.

Ustawa nie zawiera analizy długofalowych skutków gospodarczych i zmian w dystrybucji. Niestety już niweczy wysiłek indywidualnych właścicieli sklepów, którzy konsolidowali swoje działania (na przykład tworząc kilka punktów sprzedaży). Obecnie, pracując w niedziele tylko w rodzinnym gronie, nie będą w stanie ogarnąć ich funkcjonowania.

Dlatego też popieramy stanowisko Związku Pracodawców i Przedsiębiorców zmierzające do tego, aby każdy pracownik miał wolne dwie niedziele w miesiącu, bez ingerowania w pozostałe relacje pracodawca-pracobiorca uwzględniające funkcje dotychczasowego Kodeksu pracy.

 

Pismo podpisane przez WIG ws. ograniczenia handlu 

 

Fot. brian/flickr.com

Ustawa z dnia 17 stycznia 2019 r. o Fundacji Platforma Przemysłu Przyszłości – podpisana
25 stycznia 2019 r. , weszła w życie 9 marca 2019 roku

 

Polityk odpowiedzialny za ustawę: Jadwiga Emilewicz

Ministerstwo: Przedsiębiorczości i Technologii

Opis ustawy: Ustawa powołuje Fundację Skarbu Państwa, która ma zająć się doradzaniem w rozwiązaniach biznesowych, strategii przedsiębiorstwa i budowaniem sieci kooperacyjnych, a także dbanie o otoczenie prawne i regulacyjne. Fundacja ma być także impulsem do podnoszenia poziomu zaawansowania technologicznego polskich firm.

Plusy: 

+ Fundacja będzie ulokowana poza Warszawą. Być może dzięki temu skorzystają przedsiębiorstwa z mniejszych ośrodków.

Minusy:

– Rząd powinien się skoncentrować na upraszczaniu podatków, ograniczaniu barier i poprawie otoczenia prawnego, a nie wyręczać przedsiębiorców w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych, bez brania za to żadnej odpowiedzialności.

– Istnieje obawa, że klucz doboru do Fundacji będzie mieć charakter polityczny a nie merytoryczny.

– Projekt opiera się na błędnym założeniu, że to państwo jest motorem napędowym innowacyjności, choć to nie ono decyduje, jakie rozwiązania są innowacyjne, a jakie nie. 

 

Zapraszamy do odwiedzenia naszego portalu Plusy Ujemne

 

Fot. Free-Photos/pixabay.com

Warszawa, 11 marca 2019 r. 

 

Od 20 maja br. produkcja, sprzedaż i eksport wyrobów tytoniowych mogą okazać się niemożliwe 

Brak krajowych przepisów i opóźnienia legislacyjne uniemożliwiają handlowcom
i producentom dostosowanie się do skomplikowanego unijnego systemu śledzenia papierosów

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców oraz Polska Izba Handlu apelują do:

• Marszałka Senatu o maksymalne przyspieszenie prac nad projektem ustawy, która ma wdrożyć system śledzenia ruchu i pochodzenia wyrobów tytoniowych (Track&Trace),
• Prezydenta RP o jak najszybsze złożenie podpisu pod ustawą po przyjęciu przez Senat tj. do końca marca br.,
• Ministra Finansów o formalne wyznaczenie operatora systemu najpóźniej do 15 kwietnia br.

Przyspieszenie prac nad projektem ustawy, która ma wdrożyć system śledzenia ruchu i pochodzenia wyrobów tytoniowych (Track&Trace), jest konieczne, aby Polska mogła wypełnić wymogi europejskiej dyrektywy. Zgodnie z nią  ten skomplikowany pod względem technicznym i logistycznym system musi zacząć działać od 20 maja 2019 roku.

Znaczące opóźnienia w procedowaniu nowelizacji ustawy tytoniowej powodują, że dostosowanie w wyznaczonym przez UE terminie do nowych regulacji będzie niewykonalne. Dla wszystkich uczestników rynku biorących udział w obrocie wyrobami tytoniowymi wdrożenie systemu Track&Trace oznacza całkowitą modyfikację dotychczasowej działalności operacyjnej, zbudowanie nowych systemów informatycznych, zaopatrzenie się w niezbędny sprzęt oraz przeszkolenie pracowników – mówi Maciej Ptaszyński, dyrektor Polskiej Izby Handlu.

Nowe regulacje wymagają m.in. formalnego zarejestrowania w systemie ponad 100 000 hurtowni i sklepów. To nie tylko ogromne wyzwanie techniczne wymagające gotowych przepisów prawnych, których w tej chwili nie ma. To również wyzwanie komunikacyjne, organizacyjne, informatyczne.

Brak gotowych przepisów oznacza, że cały system dystrybucji legalnych papierosów nie będzie mógł prowadzić swojej działalności. Jeżeli system nie będzie działał lub będzie działał nieprawidłowo po 20 maja 2019 r., sprzedaż wyrobów tytoniowych w punktach detalicznych będzie niemożliwa.

Na chwilę obecną proces legislacyjny jest skrajnie opóźniony. Projekt ustawy pojawił się na stronach Rządowego Centrum Legislacyjnego w kwietniu 2018 roku, a Sejm rozpatrzył go dopiero po 10 miesiącach, czyli w lutym 2019 roku. Projekt nadal czeka na akceptację Senatu, a następnie na podpis Prezydenta i publikację. Przedsiębiorcy czekają przede wszystkim na rozporządzenia wykonawcze Ministra Finansów wyznaczające Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych S.A. jako operatora systemu i emitenta kodów. Dopiero wtedy możliwe będzie rozpoczęcie rejestracji ponad 100 000 podmiotów oraz  uruchomienie systemu.

W przypadku niewyznaczenia do 6 maja br. przez Ministra Finansów polskiego operatora systemu, ster przejmie Komisja Europejska, która za nas zdecyduje, kto będzie rejestrował przedsiębiorców i sprzedawał im unikalne kody. Może więc się okazać, że zyski z działania systemu zamiast do spółki skarbu państwa tj. PWPW S.A. trafią do np. drukarni innego kraju członkowskiego .

Nie dość, że unijny system sam w sobie jest gigantycznym obciążeniem i kosztem dla polskich przedsiębiorców, to kłody pod nogi rzuca też polski legislator. Brak przepisów jest ogromnym problemem dla przedsiębiorców. Chcieliby oni znać już przepisy, aby zdążyć się do nich dostosować. Jednak przy takiej zwłoce nie ma pewności, czy będzie to możliwe. W tym kontekście kuriozalne są propozycje dotkliwych kar (do 200 000 zł) i konsekwencji dla firm, które poniosą nie ze swojej winy – Mimo to Ministerstwo Zdrowia, które jest odpowiedzialne za wdrażanie przepisów, nie chce przystać na zaproponowane przez przedsiębiorców roczne okresy przejściowe, w czasie których nie byłyby wyciągane wobec nich sankcje karne ze ewentualne błędy systemu – komentuje Cezary Kaźmierczak, prezes Związku Przedsiębiorców i Pracodawców. W związku z ogromnym opóźnieniem prac legislacyjnych, okresy przejściowe dałyby przedsiębiorcom realny czas na prawidłowe przygotowanie się do wdrożenia systemu – dodaje Kaźmierczak.

Wyroby tytoniowe w około 80 proc. sklepów stanowią od 15 do 40 proc. obrotu. Opóźnienie we wdrażaniu systemu Track&Trace w Polsce może doprowadzić do destabilizacji legalnego rynku wyrobów tytoniowych, który w ostatnim czasie z trudem udało się odbudować, m. in. dzięki ograniczeniu szarej strefy przez służby państwowe.

Ewentualne zaburzenia tej gałęzi polskiej gospodarki spowodują nie tylko straty dla handlu, ale także dla budżetu państwa, do którego każdego roku wpływa ponad 25 mld zł z tytułu podatków od wyrobów tytoniowych.

Prezentacja z konferencji prasowej 11 marca 2019

Fot. lukasbieri / pixabay.com

Ustawa z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym – podpisana 14 lutego 2019 roku, weszła w życie 1 marca 2019 roku

 

Polityk odpowiedzialny za ustawę: Elżbieta Rafalska

Ministerstwo: Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej

Opis ustawy: Świadczenie uzupełniające w wysokości minimalnej emerytury służące matkom, które osiągnęły wiek emerytalny, nie nabyły prawa do emerytury a urodziły i wychowały co najmniej czwórkę dzieci.

Plusy: 

+ Docenienie trudu wychowania dzieci w rodzinach wielodzietnych,

+ Rozwiązanie to sprzyja poprawie sytuacji demograficznej,

+ Przesunięcie świadczenia na ojca w przypadku gdy ten samotnie wychowuje dzieci.

Minusy:

– Świadczenie mogłoby być niższe, ale powinno dotyczyć wszystkich matek, a nie tylko tych które nie nabyły prawa do emerytury wyższej niż minimalna. Może to bowiem wpłynąć negatywnie na aktywność kobiet na rynku pracy. 

 

Zapraszamy do odwiedzenia naszego portalu Plusy Ujemne

 

Fot. bingngu93/pixabay.com

Ustawa z dnia 22 lutego 2019 r. o zmianie ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne oraz ustawy o Narodowym Banku Polskim – podpisana 25 lutego 2019 r., weszła w życie
27 lutego 2019 roku

 

Polityk odpowiedzialny za ustawę: Andrzej Szlachta

Ministerstwo: brak (projekt poselski)

Opis ustawy: Ustawa ujawnia zarobki kadry kierowniczej NBP do stanowiska dyrektora departamentu. Dodatkowo wprowadza limit zarobków dla pracowników NBP do kwoty 38 tysięcy złotych (60% kwoty obecnego wynagrodzenia prezesa NBP).

Plusy: 

brak

Minusy:

– Wprowadzenie limitu wynagrodzeń w NBP, który może spowodować odpływ z banku najlepiej wykwalifikowanych pracowników,

– Ustawa ingeruje w niezależność banku centralnego,

– Należy skupić się przede wszystkim na jawności dotyczącej wiedzy o kompetencjach osób na kierowniczych stanowiskach, a nie kwestiach dotyczących zarobków.

 

Zapraszamy do odwiedzenia naszego portalu Plusy Ujemne

 

Fot. skyradar/pixabay.com

Warszawa, 28 lutego 2019 r.

 

Polskie firmy powinny próbować sił w Rosji

 

Polskie firmy powinny próbować sił w Rosji – wzywa w swoim raporcie Związek Przedsiębiorców i Pracodawców. Opublikowany przez ZPP raport szczegółowo omawia możliwości i warunki prowadzenia biznesu w Rosji. Mimo chłodnych stosunków politycznych – należy próbować rozwijać relacje gospodarcze.

 „Polski biznes w Rosji powinien być elementem polskiego soft power, szczególnie w obwodzie królewieckim. – powiedział Prezes ZPP, Cezary Kaźmierczak – Nie zarekomendowałbym żadnemu polskiemu przedsiębiorcy, żeby budował tam fabrykę, ale każdy inny rodzaj biznesu, to już tak. Budowanie takich przyczółków jest korzystne dla Polski i konkurencja również jest umiarkowana – stosunkowo łatwo odnieść sukces”.

 Kaźmierczak zaapelował też do polskich władz o przywrócenie małego ruchu granicznego z Królewcem – ma to znaczenie gospodarcze, bardzo istotne dla rejonów przygranicznych oraz polityczne. Mieszkańcy Królewca dzięki temu przestali widzieć w nas wrogów i należy to kontynuować. „Ruch bezgraniczny z Królewcem, to jedna z naszych nielicznych miękkich inicjatyw, która nam się udała” – powiedział.

Pod względem aspektów prawnych – zagraniczny podmiot ma trzy podstawowe możliwości prowadzenia działalności w Rosji – jako eksporter, poprzez otwarcie biura handlowego, przedstawicielstwa czy filii lub zakładając albo przejmując działającą w Rosji firmę. Najpopularniejsze formy prawne to podobnie jak w Polsce – spółka z o.o. oraz spółka akcyjna. Zgodnie z analizami Banku Światowego założenie spółki w Rosji trwa średnio kilkanaście dni, a likwidacja podmiotu gospodarczego zarejestrowanego w Rosji zajmuje 6-12 miesięcy.

System podatkowy w Rosji obejmuje standardową stawkę podatku CIT – 20%. Z kolei stawka VAT została podniesiona z dniem 1 stycznia 2019 r. z 18 do 20% (przy czym stawka ulgowa wynosi – 10%). Podatek majątkowy nie może przekraczać 2,2% wartości księgowej środków trwałych, a składki na ubezpieczenie społeczne – 30% rocznego dochodu pracownika (powyżej określonego poziomu – wartość składki spada do 15,1% dochodu). Podatki PIT, CIT i VAT pobierane są na bazie miesięcznej.

W odniesieniu do prawa pracy warunki zatrudnienia są podobne do polskich – umowy o pracę mogą być zawierane na czas określony (do 5 lat) lub nieokreślony, okres próbny wynosi 3 miesiące (w niektórych przypadkach istnieje możliwość wydłużenia do 6 miesięcy), jednak należy zwrócić uwagę, że w Rosji pracodawcę obowiązują znacznie szersze wymagania dokumentacyjne (w języku rosyjskim), wskazane jest korzystanie z zewnętrznych usług HR w celu uniknięcia przyszłych problemów.

Regulacje celne wypracowano w ramach Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (EAEU – Rosja, Białoruś, Kazachstan, Tadżykistan, Armenia i Kirgistan). Od 2012 Rosja należy do Światowej Organizacji Handlu (WTO).

Warto także zwrócić uwagę na wartości i trendy zagranicznego obrotu gospodarczego Rosji w ostatnich latach. Generalnie obserwuje się ścisłą korelację między eksportem i importem Rosji. W latach 2008-2009 obserwowano spadki, w okresie 2011-2013 – stagnację, w latach 2014-2016 kolejne spadki, natomiast począwszy od roku 2017 pojawiają się symptomy ożywienia i wzrostu. Te ostatnie są pośrednio związane z utrzymywaniem się wysokiego poziomu cen, eksportowanych przez Rosję surowców, przede wszystkim energetycznych, co powoduje napływ środków i ożywienie popytu na towary i usługi importowane, zarówno o charakterze inwestycyjnym, jak i konsumpcyjnym. Przewiduje się, że powyższy trend w najbliższych latach nie ulegnie istotnemu osłabieniu czy odwróceniu. W roku 2017 import towarów i usług do Rosji zamknął się w kwocie 227,5 mld USD, a wskaźnik dla pierwszego półrocza 2018 pokazuje wzrost importu o 13,4% (rok do roku), co wskazuje, że import w 2018 r. może oscylować w granicach 250 mld USD.

Polska jest ważnym partnerem handlowym Federacji Rosyjskiej. Według danych za 11 miesięcy poprzedniego roku importowaliśmy rosyjskie towary i surowce o wartości 15 mld dolarów (wzrost w porównaniu z rokiem poprzednim o 48,2 %), zaś nasz eksport do Rosji osiągnął poziom 4,61 mld dolarów (wzrost o 5,1 %). Biorąc pod uwagę wielkość gospodarki, polskie obroty handlowe z Rosją są relatywnie wyższe niż obroty handlowe innych znaczących partnerów Rosji, takich jak Niemcy, Francja czy Włochy. Świadczy to o utrzymywaniu się licznych więzi handlowych i kooperacyjnych mimo trudnych relacji politycznych. Brak zrównoważonego bilansu handlowego z Rosją (znacznie wyższa wartość importu do Polski niż naszego eksportu) może być traktowana jako szansa na przyszły rozwój – w zakresie promocji polskich produktów i marek na rynku naszego wschodniego partnera.

Rosyjskie firmy – partnerzy handlowi Polski mają swe siedziby głównie w Moskwie, Rejonie Moskiewskim oraz w Petersburgu i Obwodzie Kaliningradzkim. Szczególnie ten ostatni region w powiązaniu z aktywną polityką władz okręgu i Federacji Rosyjskiej oraz otwarciem na nowe perspektywy handlu międzynarodowego, zmierza do przyciągnięcia inwestycji (także polskich) i ożywienia współpracy – może stać się perspektywicznym obszarem zwiększenia aktywności polskich firm.

 

28.02.2019 Raport ZPP: Biznes w Rosji

 

Fot. Astryd_MAD/pixabay.com