Warszawa, 20.08.2018

 OŚWIADCZENIE

Tomasz Pruszczyński został odwołany z Zarządu ZPP, gdyż jego zaangażowanie w pracę Zarządu było absolutnie niewystarczające przy tak dynamicznie rozwijającej się działalności Związku.

Jego odwołanie było przemyślaną i odpowiedzialną decyzją.

Zarzuty stawiane przez Tomasza Pruszczyńskiego nie mają żadnego pokrycia w faktach. Nie mamy prawa nadużywać zaufania naszych członków i wypłacać wynagrodzenia osobie nie wywiązującej się należycie ze swojej pracy, a zgłaszającej jedynie rosnące i agresywne roszczenia finansowe. ZPP nie ma żadnych zobowiązań finansowych wobec Tomasza Pruszczyńskiego.

Finanse Związku są w pełni przejrzyste, sprawozdania finansowe prezentowane są na Walnych Zgromadzeniach Członków i są dostępne w Krajowym Rejestrze Sądowym. Działalność Zarządu ZPP była każdorazowo zatwierdzana absolutorium. Zarówno płace Zarządu jak i cała struktura wynagrodzeń jest szczegółowo opisana. Wszystko odbywa się zgodnie z przepisami prawa, uchwałami Rady Nadzorczej i Zarządu.

Tomasz Pruszczyński brał udział w podejmowaniu uchwał Zarządu i głosował za ich przyjęciem oraz sam podpisywał umowy dotyczące wynagrodzeń i nigdy nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. W tym stanie rzeczy, biorąc w obronę Tomasza Pruszczyńskiego przed nim samym, Związek potwierdza, że umowy te były całkowicie zgodne z obowiązującym prawem i procedurami wewnętrznymi Związku.

Robert Gwiazdowski, Przewodniczący Rady Nadzorczej ZPP

Cezary Kaźmierczak, Prezes ZPP

Warszawa, 13 sierpnia 2018

 

Rosyjskie embargo nie działa –mamy alternatywne rynki zbytu.
Eksport żywności rośnie

 

Bilans handlowy Polski po wprowadzeniu rosyjskiego embarga systematycznie się poprawia. Struktura eksportu nie uległa szczególnej zmianie, jednak wolumen produktów żywnościowych wzrósł. Polakom udało się zatem skutecznie znaleźć alternatywne rynki zbytu. 

Podstawowy wniosek z  opublikowanego przez ZPP dokumentu jest następujący: polscy eksporterzy doskonale sobie radzą i, mimo embarga, sukcesywnie zwiększają wolumen eksportu, poszukując nowych rynków zbytu. Co istotne, również eksport produktów żywnościowych nie ucierpiał w szczególnym stopniu na embargu. Wydaje się natomiast, że głównymi poszkodowanymi w całej sytuacji są przede wszystkim Rosjanie.

– Zaraz po wprowadzeniu embarga straszono nas, jakie straszne skutki przyniesie ono dla polskich producentów, w szczególności rolników miała czekać katastrofa – mówi prezes ZPP, Cezary Kaźmierczak. – Okazało się tymczasem, że Rosja nie jest dla naszych eksporterów niezbędnym rynkiem zbytu, a samo embargo najbardziej uderza w samych Rosjan, którzy muszą płacić za żywność dużo więcej, niż przed 2014 rokiem.

O tym, że embargo nie wpłynęło w istotnie negatywny sposób na wolumen polskiego eksportu, najlepiej świadczą twarde dane – w 2013 roku eksportowaliśmy towary o wartości ok. 648 miliardów złotych. W 2016 roku, po dwóch latach obowiązywania embarga, wartość eksportu wzrosła do 803 miliardów złotych, czyli o ok. 32 proc. w stosunku do roku 2013. Jednocześnie, nie zmieniła się istotnie struktura eksportu – co oznacza, że również wolumen sprzedaży za granicę polskich produktów żywnościowych zwiększył się.

– Wyraźnie świadczy to o tym, że embargo nie doprowadziło do załamania eksportu polskiej żywności. Okazuje się ponadto, że Rosja wcale nie jest kluczowym rynkiem zbytu dla polskich eksporterów, już w 2013 roku więcej, niż tam, sprzedawaliśmy do malutkich Czech – mówi Jakub Bińkowski, sekretarz Departamentu Prawa i Legislacji ZPP.

Mimo faktu, że Polacy znakomicie poradzili sobie z wprowadzonym w 2014 roku ograniczeniem, a Rosjanie narzekają na rosnące ceny żywności, Władimir Putin twierdzi, że będzie chciał utrzymywać embargo tak długo, jak się da. Wydaje się, że nie ma ku temu żadnych racjonalnych przesłanek – nawet kondycja rosyjskiego sektora spożywczego, która teoretycznie mogłaby się wskutek tej sytuacji poprawić, z uwagi na jego zwiększony udział w zaspokajaniu wewnętrznego zapotrzebowania na żywność, nie uzasadnia podtrzymywania embarga. Wyraźną poprawę można odnotować w zasadzie tylko w sektorze drobiu i wieprzowiny.

Ostatecznie, wydaje się że Rosja, ze względu na niestabilność sytuacji gospodarczej, uzależnionej w ogromnym stopniu od cen na rynku surowcowym, a także relatywne ubóstwo większości społeczeństwa (zwłaszcza w okręgach oddalonych od Moskwy), nie stanowi bardzo atrakcyjnego rynku zbytu, dlatego też ewentualne utrzymywanie embarga nie powinno stanowić dla polskich producentów żadnej poważnej groźby. Argumentację zatem, jakoby embargo było wyjątkowo dotkliwą reperkusją politycznych i gospodarczych sankcji nałożonych na Rosję, przez co należałoby je – zdaniem niektórych – złagodzić, trzeba uznać za fałszywą.

***

Business Papers to nowy format dokumentów przygotowywanych przez ZPP – polega on na syntetycznym przedstawieniu najważniejszych faktów i danych dotyczących omawianego zagadnienia, w atrakcyjnej graficznie formie. Tym samym, odbiorcy mogą w krótkim czasie poznać kluczowe cyfry, statystyki i wiadomości z zakresu interesującego ich tematu.


13.08.2018 Rosyjskie embargo a polski eksport

 

fot. Tim Mossholder / Unsplash

Warszawa, 9 sierpnia 2018 r.

 

List otwarty do Jego Ekscelencji Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego.
Do wiadomości Rady Stałej Episkopatu Polski.

 

Wasza Ekscelencjo,

nie ma dziś w kraju człowieka, ani instytucji, która nie stałaby się stroną w coraz brutalniejszej grze o kształt wymiaru sprawiedliwości. Nie ma nikogo, kto mógłby dziś zebrać zwaśnione strony, usiąść z nimi przy jednym stole i w imię racji stanu, wypracować porozumienie i nowy, lepszy ład prawny państwa polskiego. Nigdy nie ośmielilibyśmy się zaprzątać głowy i zajmować cennego czasu jego Ekscelencji, gdyby nie głębokie przekonanie, że dziś tylko Kościół, jak to już wiele razy w naszej historii bywało, może przywrócić rozsądek i szacunek dla państwa prawa.

Zwracamy się z prośbą, jako zwykli obywatele, wystraszeni grożącym chaosem prawnym, mogącym oddziaływać na życie każdego z nas oraz pogarszającym się wizerunkiem państwa w świecie. Zwracamy się w imieniu środowiska przedsiębiorców, a w szczególności małych i rodzinnych firm będących fundamentem bezpieczeństwa finansowego Polaków. Ludzi na co dzień stykających się z wymiarem sprawiedliwości i po wielokroć dotkniętych nieporadnością, niekompetencją i nieprzewidywalnością naszych sądów. Z całą pewnością nie występujemy tu w imieniu prawników, ani jako znawcy prawa. Doskonale jednak wiemy jak dużo złego i ludzkiej krzywdy może wyrządzić złe prawo.

Nie jest naszą intencją zagłębianie się w szczegóły przepisów ustaw, racji poszczególnych sędziów, interpretacji artykułów Konstytucji. Wszystko to oczywiście niesie swoją wagę, ale wymiar sprawiedliwości to przede wszystkim umowa społeczna. Szacunek dla autorytetu i wiara w jego bezstronność. Debata jaka rozpętała się w Polsce, odwołująca się do różnych rozwiązań wymiaru sprawiedliwości, jest całkowicie jałowa. Sądownictwo, system obierania sędziów, członków Trybunału, jest różny na całym świecie. Zapisy, które w Stanach Zjednoczonych uznawane są za święte, w innych państwach mogłyby być uznane za pogwałcenie niezawisłości sądowniczej. Rzecz nie jest w konstrukcjach słownych, ale w zaufaniu do tych słów i do ludzi którzy mają wydawać wyroki. Tego zaufania nie ma i problem jest znacznie głębszy niż tylko obieranie sędziów Sądu Najwyższego. To tylko emanacja głębokiego rozdarcia narodowego.

Nie stając dziś po żadnej ze stron, wierzymy, że Kościół jako jedyna siła w kraju dysponuje zaufaniem, i jako jedyny może rozpocząć proces odbudowywania zaufania społecznego i autorytetu sądów. To pewnie przypadek, że właśnie padło na sądy, że ta nasza wewnętrzna wojna toczy się o wymiar sprawiedliwości, ale skoro los tak chciał to zacznijmy budować narodową zgodę od sądów. Stąd nasza wielka prośba do Jego Ekscelencji, wraz z całym Episkopatem, o podjęcie się mediacji i spowodowanie, żeby Prawo i Sprawiedliwość, Platforma Obywatelska, Nowoczesna i PSL usiedli przy jednym stole pod patronatem Kościoła, z dala od mediów i kamer. Wierzymy, że tylko tak wypracowany ustrój polskich sądów mogą uszanować wszyscy Polacy. Mądrości i autorytetu sądów nie zadekretuje żadna z partii politycznych z osobna, środowisko sędziowskie, ani tym bardziej Bruksela. Czas nagli. Anarchizacja polskiego wymiaru sprawiedliwości zagrażająca polskiej racji stanu, może dotknąć każdego z nas.

Nie wierzymy w nieskończone nowelizacje ustaw przeprowadzane przez rządzącą większości ani w zasadę „aby było tak jak było” forsowaną przez opozycję. Zróbmy od samego początku do końca system wymiaru sprawiedliwości, który zaakceptuje Naród. W duchu porozumienia, wzajemnego szacunku i racji stanu. Dla żadnej ze zwaśnionych stron, póki co, innej Polski nie ma – musimy się wszyscy zmieścić w tej, którą mamy.

Cezary Kaźmierczak
Prezes Związku Przedsiębiorców i Pracodawców

Tomasz Wróblewski
Prezes Warsaw Enterprise Institute

 

fot. webvilla / na lic. Pixabay

2.08.2018

Powstaje nowy związek pracodawców – Związek Przedsiębiorców Rolnych. 1 sierpnia br. w Białej Podlaskiej spotkało się kilkudziesięciu dużych, polskich przedsiębiorców rolnych, którzy wyłonili 12-osobowy Komitet Organizacyjny. Komitet zajmie się rejestracją związku. Podczas spotkania, poza kwestiami organizacyjnymi, omówiono problemy prawne w zakresie rozwoju przedsiębiorstw rolnych i produkcji rolnej, kwestie konkurencji międzynarodowej i przemian zachodzących na polskiej wsi.

Oto fragment wystąpienia Cezarego Kaźmierczaka, Prezesa ZPP, na zebraniu założycielskim:

 

„Przed polskim rolnictwem stoją wielkie wyzwania. Mamy do czynienia z szeregiem zdarzeń i procesów, na które musimy adekwatnie odpowiadać. Najważniejsze wyzwania, jakie stoją przed polskim rolnictwem, to problemy z sukcesją w gospodarstwach rolnych i rozwijająca się konkurencja z Ukrainy. Jesteśmy zaledwie u progu tych dwóch zjawisk. Będą się one nasilać i jeśli odpowiednio nie zareagujemy, zagrożą polskiemu rolnictwu.

Polska bardzo wiele zawdzięcza małym, rodzinnym gospodarstwom rolnym. W okresie komunizmu były to oazy tradycji, kultury pracy, przedsiębiorczości i zdrowego rozsądku. W dużej mierze, dzięki tym wartościom, które przetrwały na wsi, możliwa była eksplozja polskiej przedsiębiorczości po obaleniu komunizmu. Czas tych gospodarstw, jako modelu gospodarki rolnej, mija. Zarówno z powodu braku sukcesji, jak i potężnej konkurencji.

Ta nadchodzi głównie z Ukrainy, gdzie powstają gigantyczne przedsiębiorstwa rolne („agrozawody”), liczące nawet po kilkadziesiąt tysięcy hektarów, oparte na oligarchicznych pieniądzach, zachodnich technologiach, taniej sile roboczej i doskonałych ziemiach. Małe polskie gospodarstwa nie są i nie będą w stanie konkurować z ukraińskimi „agrozawodami”.

Przypominam, że droga ukraińskich płodów rolnych do Unii Europejskiej jest otwarta.

Nie jesteśmy jednak na straconej pozycji. Musimy tylko ukraińskim „agrozawodom” stworzyć konkurencyjne polskie „agrozawody”, tj. polskich przedsiębiorców rolnych. Mamy wiele przewag konkurencyjnych, m.in. bogatsze doświadczenie, większą kulturę pracy, bardziej rozpoznane rynki sprzedaży, jesteśmy bardziej przedsiębiorczy. Potrzebna jest tylko decyzja polityczna o zmianie modelu polskiego rolnictwa – musimy odejść od preferowania małych rodzinnych gospodarstw, które są w zaniku i inwestować w polskich przedsiębiorców rolnych.

Aby to osiągnąć potrzebny jest cały system wsparcia, od sprzyjającego nowemu ładowi na wsi systemu prawnego, po gwarantowane przez rząd kredyty na rozwój przedsiębiorstw rolnych.

Drugim obszarem, w którym możemy konkurować, jest nieprzetworzona i przetworzona żywność wysokiej i najwyższej jakości. Mamy tutaj zdecydowana przewagę i należy podjąć działania zmierzające do jej wzmacniania.

Powtarzam – bez mocnego wsparcia dla produkcji wysokiej jakości żywności i systemowego wsparcia dla kształtowania nowego ładu na wsi, opartego na sprawnych, prywatnych przedsiębiorstwach rolnych – polskie rolnictwo może nie przerwać.” – tymi słowami zakończył swoje wystąpienie Prezes Cezary Kaźmierczak

Warszawa, dnia 31 lipca 2018 r.

 

Apel do rządu RP ws. utrzymania górnego limitu podstawy składki na ubezpieczenie społeczne
(zasada trzydziestokrotności)

 

Mając na uwadze:

• kontrowersje jakie wywołało procedowanie ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw znoszącej zasadę trzydziestokrotności,
• odwołanie przez Trybunał Konstytucyjny rozprawy w sprawie zbadania zgodności ustawy z Konstytucją RP i nieznany termin rozpoznania wniosku Prezydenta RP,
• niepewność odnośnie stanu prawnego oraz kolejne inicjatywy legislacyjne podwyższające koszty działalności pracodawców, ograniczające możliwości podejmowania nowych inwestycji przez przedsiębiorców,
• cele rządowej Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju, zakładające tworzenie w naszym kraju miejsc pracy wysokiej jakości i wysoko wynagradzanych,
• wzrost kosztów pracy wysokiej klasy specjalistów, które zmniejszają atrakcyjność tworzenia w naszym kraju innowacyjnych miejsc pracy,
• brak inicjatyw zwiększających atrakcyjność umów o pracę w stosunku do innych forma zatrudnienia,
• finalizacje procesu opracowywania budżetów przez przedsiębiorców na rok 2019 r.

postulujemy przyjęcie przez stronę rządową zobowiązania o utrzymaniu górnego limitu podstawy składek na ubezpieczenie społeczne, przynajmniej do 2020 roku, i podjęcia rzeczowych rozmów z parterami społecznymi.

 

Pod apelem podpisali się:

 Konfederacja Lewiatan

 Pracodawcy RP

 Business Centre Club

 Związek Rzemiosła Polskiego

 Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

 Polski Związek Pracodawców Przemysłu Farmaceutycznego

 Polska Rada Centrów Handlowych

 Związek Pracodawców Technologii Cyfrowych Lewiatan

 Związek Pracodawców Firm Produkcyjnych

 Transport i Logistyka Polska

 Polskie Forum HR

 Związek Pracodawców Prywatnych Mediów

 Związek Pracodawców Motoryzacji i Artykułów Przemysłowych

 Izba Gospodarki Elektronicznej

 Związek Pracodawców Sektora Kosmicznego

 Polska Organizacja Handlu i Dystrybucji

 Federacja Przedsiębiorców Polskich

 Związek Pracodawców Branży Infrastruktury

 Polskie Stowarzyszenie Sprzedaży Bezpośredniej

 Związek Pracodawców Branżowych

 Polska Izba Gospodarcza Czystości

 IAB Polska

 Polska Izba Informatyki i Telekomunikacji

 Związek Przedsiębiorców Przemysłu Mody Lewiatan

 Rada Podatkowa Lewiatan

 Polski Związek Przemysłu Kosmetycznego

 Związek Pracodawców Producentów Materiałów dla Budownictwa

 Związek Pracodawców Hoteli, Restauracji i Cateringu

 Polska Unia Szpitali Specjalistycznych

 Związek Pracodawców Prywatnych Energetyki

 ABSL

 Stowarzyszenie Energii Odnawialnej

 Stowarzyszanie na rzecz systemów ociepleń

 STRATERA MED

 

Apel wraz z listą sygnatariuszy przesłany został do Premiera Mateusza Morawieckiego oraz Minister Elżbiety Rafalskiej, Przewodniczącej Rady Dialogu Społecznego.

Lista jest wciąż otwarta, zatem zachęcamy inne organizacje do przyłączenia się do inicjatywy.
Więcej informacji

Organizacje, które chciałyby poprzeć apel, proszone są o kontakt z Maciejem Drozdem: mdrozd@konfederacjalewiatan.pl

Warszawa, 20 lipca 2018 r.

 

ZWIĄZEK PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW PRZECIW LIKWIDACJI PODATKU LINIOWEGO W DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

 

Już w połowie maja bieżącego roku, gdy publicznie zaprezentowano pomysł zlikwidowania podatku liniowego dla przedsiębiorców i faktycznego wprowadzenia III progu podatkowego, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców wyraził na ten temat bardzo krytyczną opinię, wskazując m.in. na fakt, że podatek uderzy finansowo przede wszystkim we wciąż rachityczną klasę średnią. Dzisiaj dysponujemy gotowym projektem ustawy, który trzeba ocenić jeszcze gorzej – zakłada on bowiem zwiększenie obciążeń nie tylko dla obywateli zamożniejszych, ale dla wszystkich osób zatrudnionych, przyczyniając się tym samym do wzrostu klinu podatkowego w Polsce.

Przedstawiony projekt zawiera trzy kluczowe elementy. Po pierwsze, tworzy się Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych. Nie sposób nie zauważyć, że ustawodawca decyduje się zatem na sklonowanie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych – tyle że pod zmienioną nazwą. Nawet działania, na które przeznaczyć będzie można środki Funduszu są analogiczne – chodzi m.in. o realizację „zadań z zakresu wsparcia społecznego i zawodowego osób niepełnosprawnych” (w ustawie o PFRON zapisana jest realizacja zadań „z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych realizowanych przez fundacje i organizacje pozarządowe”), czy „programów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej na rzecz osób niepełnosprawnych” (przy PFRON – „programów wspieranych ze środków pomocowych Unii Europejskiej na rzecz osób niepełnosprawnych przewidzianych do wdrożenia w danym roku”).

Projektodawca proponuje zatem faktyczne zdublowanie istniejącej już instytucji. Robi to zresztą w sytuacji, w której sposób funkcjonowania niektórych elementów systemu zbudowanego wokół PFRON wymaga daleko idących korekt (chodzi tu choćby o kwestię „handlu” ulgami we wpłatach, którą ZPP już poruszał na łamach oddzielnego stanowiska). Trzeba zwrócić w tym miejscu uwagę na pewien brak systemowej logiki – w momencie, w którym wciąż potrzebna jest reforma zasad funkcjonowania jednego funduszu, powołuje się kolejny, działający w praktycznie tym samym celu. Uważamy, że z punktu widzenia jakości instytucji państwa, a także efektywności ich działania, takie rozdrabnianie i powielanie podmiotów nie służy żadnemu celowi, jest wręcz szkodliwe – dlatego ustawodawca powinien się od tego powstrzymać.

Rzeczywisty problem, który należy z całą stanowczością zaadresować, pojawia się jednak nie na etapie tworzenia nowego funduszu, a w momencie, w którym projektodawca opisuje system jego finansowania. Jeśli chodzi o sam podatek, czyli tak naprawdę nowy próg podatkowy i likwidację liniowego podatku dochodowego dla przedsiębiorców – argumenty przeciwne temu rozwiązaniu zostały już wymienione. Wprowadzenie tego pomysłu w życie będzie szkodliwe ekonomicznie, a ponadto stanowi radykalne złamanie obietnic wyborczych (przedstawiciele rządu niejednokrotnie podkreślali, że nie zamierzają wprowadzać nowych podatków, a przeprowadzane przez siebie projekty socjalne są w stanie finansować dzięki uszczelnianiu systemu i rozsądniejszemu dysponowaniu środkami, a nie zwiększaniu obciążeń fiskalnych). To, co zaproponowano w projekcie ustawy, wychodzi już poza te ramy.

Postuluje się bowiem, by środki Funduszu pochodziły nie tylko z wpływów z tytułu nowego podatku – w art. 3 jasno napisano, że przychodami Funduszu są „obowiązkowe składki na Fundusz”. Zgodnie z kolei z art. 4, obowiązkowemu oskładkowaniu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniu emerytalnemu lub rentowemu (z enumeratywnie wyliczonymi w projekcie wyjątkami). Ujmując rzecz wprost – projektodawca proponuje zwiększenie obowiązkowego oskładkowania wszystkich wynagrodzeń, w wysokości przynajmniej wynagrodzenia minimalnego (jeśli wynagrodzenie pochodzi z różnych źródeł, wówczas sumuje się je), osób zatrudnionych na podstawie jakiejkolwiek umowy. W praktyce oznacza to, że pracownik, który już w tej chwili dostaje „na rękę” jedynie nieco ponad 50% kosztu rzeczywiście ponoszonego przez pracodawcę, będzie otrzymywał jeszcze mniej. Nawet, jeśli zarabia minimalne wynagrodzenie. Jest to pomysł niebywale szkodliwy.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców od dawna wskazuje, że jednym z większych problemów systemu podatkowego w Polsce (i szerzej – systemu danin publicznych) jest fakt, że drastycznie obciążone są wynagrodzenia, w szczególności te najniższe. Nawet propozycja nowego systemu podatkowego, opracowana przez środowisko skupione wokół ZPP, zakładała przede wszystkim radykalną obniżkę opodatkowania pracy. Bogactwo, zamożność narodów bierze się z zasobów naturalnych, kapitału i pracy. Stanu posiadania zasobów naturalnych nie jesteśmy w stanie w istotnym stopniu zmienić pokojowymi metodami, nie mamy też zgromadzonego kapitału, ponieważ od kilku wieków niepodległości i wolnej przedsiębiorczości mieliśmy w Polsce tylko krótkie okresy. Wniosek jest jeden – jeżeli chcemy doganiać państwa zamożne, musimy skupić się na pracy.

W jaki sposób praca Polaków ma wygenerować bogactwo, skoro tak duża część jej efektu finansowego w postaci wynagrodzenia jest przez państwo po prostu zabierana? Propozycja zwiększania obciążania wynagrodzeń to dramatyczne kuriozum – klin podatkowy jest w Polsce już na poziomie średniej dla OECD (a organizacja zrzesza przecież wysoko rozwinięte państwa, których obywatele są w wielu przypadkach dużo zamożniejsi od Polaków). Dlaczego rząd chce poziom tych obciążeń jeszcze zwiększać? Wynagrodzenia zaczęły dynamiczniej rosnąć (dane GUS mówią same za siebie), a znaleziono już kolejny (po, choćby, opłacie paliwowej) sposób na to, żeby Polacy korzystali z koniunktury w stopniu mniejszym, niż by mogli.

Abstrahując od kwestii sprawiedliwego i efektywnego rozłożenia ciężaru opodatkowania, istotne pozostaje kolejne pytanie – w jakim stopniu nowa składka dodatkowo obciąży wynagrodzenia Polaków? Skandaliczne jest to, że w projekcie nie ma o tym ani słowa. Zgodnie z art. 4 ust. 2, wysokość składki na Fundusz określa ustawa budżetowa. Mamy zatem do czynienia z sytuacją niespotykaną – nie dość, że projektodawca postuluje wprowadzenie dodatkowej daniny, to jeszcze nie określa w projekcie jej wysokości. Przepisy w takim kształcie oznaczałyby, że rząd może co roku dowolnie manipulować wysokością składki. Jest to propozycja fatalna i uderzająca w szereg zasad konstytucyjnych.

Pominąwszy oczywiste kwestie, takie jak choćby zasadę bezpieczeństwa prawnego, czy też zaufania do państwa, warto zastanowić się nad art. 217 Konstytucji i wynikającą z niego zasadą regulowania danin publicznych i ich elementów konstrukcyjnych wyłącznie i zupełnie w ustawie. Zgodnie z orzecznictwem SN i TK, z przepisu konstytucji wynika, że wszystkie istotne elementy „stosunku daninowego” powinny zostać uregulowane bezpośrednio w ustawie. Oznacza to, że w odniesieniu do tychże „istotnych elementów” (do których z pewnością zalicza się stawka podatku, czy też wysokość składki) nie można stosować delegacji do wydania rozporządzenia. Czyżby projektodawca, nie chcąc określić wysokości daniny wprost w ustawie, próbował zatem wybrnąć z sytuacji, przekazując kwestię wysokości składki do uregulowania w ramach ustawy budżetowej, a nie rozporządzenia?

Mogłoby się wydawać wówczas, że wymóg określania istotnych elementów stosunku daninowego w ustawie jest dochowany, jednak ustawa budżetowa ma charakter szczególny, a ponadto konstrukcja zaproponowana przez projektodawcę oznacza rozbicie regulacji istotnych elementów konstrukcyjnych daniny na dwa akty prawne, z których jeden ma dodatkowo charakter rotujący. Nie ulega ponadto wątpliwości, że intencją wyrażoną w przepisie było, by prawodawca nie mógł pozostawiać w ustawie regulującej daninę „wolnego miejsca” na określenie stawki, czy też przedmiotu opodatkowania w osobnym akcie, a tak się z pewnością stanie, jeśli projekt ustawy zostanie w zaprezentowanej formie uchwalony.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na dwukrotnie (sic!) kłamliwą narrację roztaczaną wokół projektu. Przy okazji prezentowania koncepcji podatku przedstawiciele rządu w nieprawdziwy sposób twierdzili, że nie podnoszą podatków. O tym, że jest to kłamstwo, wiadomo było już wówczas. W tym samym czasie mówiono jednak – w wyjątkowo populistycznym tonie – że dodatkowe wsparcie osób niepełnosprawnych za pomocą nowej daniny ma obciążać tylko tych „najbogatszych”. Można teraz stwierdzić, że wprowadzono opinię publiczną w błąd po raz drugi – z projektu ustawy wprost wynika, że na nowy Fundusz składać mają się wszyscy, nie tylko ci, których rząd uznał za „najzamożniejszych”.

Reasumując, projekt ustawy uznajemy za fatalną próbę zwiększenia fiskalnego obciążenia wynagrodzeń i dochodów z działalności gospodarczej w Polsce, co jest wprost sprzeczne z interesem gospodarczym naszego kraju, a także zapowiedziami rządu. Jednocześnie, zwracamy uwagę na skandaliczny kształt regulacji dot. składek na nowy Fundusz – nie można zaakceptować projektu, w którym nie określa się wprost ich wysokości i odsyła do ustawy budżetowej. Postulujemy wycofanie się ze szkodliwego projektu i rozpoczęcie rzeczywistej debaty: zarówno na temat racjonalnego wsparcia osób niepełnosprawnych, jak i budowy sprawiedliwego i efektywnego systemu podatkowego w Polsce.

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

   

 

Warszawa, 19 lipca 2018 r.

 

STANOWISKO W SPRAWIE POPRAWKI UMOŻLIWIAJĄCEJ NABYWANIE W APTEKACH INTERNETOWYCH LEKÓW NA RECEPTĘ

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców i Związek Pracodawców Aptecznych PharmaNET wyrażają poparcie dla poprawki umożliwiającej osobom posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności nabywanie w aptekach internetowych leków na receptę.

Od wielu lat postulujemy wprowadzenie, w powiązaniu z e-receptą, możliwości sprzedaży leków na receptę przez legalne apteki internetowe.

Zgodnie z projektodawcami, poprawka ma na celu ułatwienie osobom niepełnosprawnym, niejednokrotnie posiadającym trudności w poruszaniu się, dostęp do leków. Jest to likwidacja jednej z barier dostępności do farmakoterapii.

Należy przy tym podkreślić, że takie recepty będą realizowane wyłącznie przez apteki internetowe, tj. legalnie działające apteki, które obok sprzedaży prowadzonej w placówce, prowadzą także wysyłkową sprzedaż leków. Podlegają one w pełni kontroli Inspekcji Farmaceutycznej i szczególnym wymaganiom wynikającym z rozporządzenia w sprawie wysyłkowej sprzedaży produktów leczniczych.

Co więcej takie rozwiązanie z powodzeniem funkcjonuje w wielu krajach Europy:

	Sprzedaż leków przez Internet
Kraj	OTC	Rx
Niemcy	Dozwolona	Dozwolona
Wielka Brytania	Dozwolona	Dozwolona
Holandia	Dozwolona	Dozwolona
Portugalia	Dozwolona	Dozwolona
Polska	Dozwolona	Niedozwolona
Estonia	Dozwolona	Dozwolona

Dlatego zwracamy się do Pań i Panów Posłów z prośbą o poparcie przedmiotowej poprawki.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

 

fot. Pexels / na lic. Pixabay

Warszawa, 17 lipca 2018 r.

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. PROJEKTU USTAWY
O RYNKU PRACY Z 29 CZERWCA 2018 ROKU

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców niejednokrotnie zwracał uwagę na konieczność wprowadzenia daleko idących zmian w zasadach zatrudniania cudzoziemców w Polsce. Potrzeba ta wynika z przynajmniej dwóch czynników – pierwszym jest bieżący deficyt ludzi w wieku produkcyjnym przejawiający się niepożądaną dla przedsiębiorców sytuacją, tj. brakiem rąk do pracy. Niedobór wykwalifikowanych pracowników w tej chwili stanowi jedną z poważniejszych przeszkód w rozwoju firm – również tych z sektora MSP. Drugim aspektem, który trzeba wziąć pod uwagę, w dłuższej perspektywie, jest fatalna sytuacja demograficzna Polski. Problem ten objawia się już teraz wspomnianymi deficytami na rynku, jednak w ciągu kilkunastu-kilkudziesięciu lat nabierze znacznie poważniejszego wymiaru.

Bardzo mała liczba osób pracujących negatywnie odbije się na kondycji budżetu państwa, fatalnie wpłynie na tempo rozwoju gospodarczego kraju, a ostatecznie może doprowadzić do załamania systemu emerytalnego. Dlatego też tak istotne jest uzupełnianie niedoborów, które już powstały przez wiele lat, w których współczynnik dzietności w Polsce nie zapewniał prostej zastępowalności pokoleń.

Istotnym elementem planu zapobiegania długoterminowym skutkom tej demograficznej katastrofy musi być oczywiście mądra i odpowiednio ukierunkowana polityka prorodzinna, premiująca posiadanie potomstwa w ilości większej, niż dwójka dzieci. Powstałej „wyrwy” nie da się już jednak uzupełnić wyłącznie nowymi narodzinami – według dostępnych szacunków, żeby utrzymać tempo rozwoju gospodarczego, do 2050 roku będziemy potrzebowali przynajmniej 5 milionów imigrantów zarobkowych. Imigracja stanowi aktualnie w Europie temat wyjątkowo „gorący” z uwagi na tzw. kryzys imigracyjny spowodowany nierozsądną polityką „otwartych drzwi” dla wszystkich przybyszów z Bliskiego Wschodu i Afryki. W rezultacie, duża część państw zachodniej Europy doprowadziło do sytuacji, w której ich wydatki na świadczenia socjalne regularnie zwiększają się do horrendalnych rozmiarów, podczas gdy nie otrzymują one w zamian odpowiedniej wartości dodanej. Polska, jako państwo wciąż gospodarczo doganiające szeroko pojęty Zachód, powinno uczyć się na błędach zamożniejszych partnerów. Tym samym, nie możemy powielać polityki imigracyjnej Niemiec, czy Francji. Powinniśmy korzystać z dużych zasobów pracowników chętnych do podjęcia zatrudnienia w Polsce, pochodzących z państw bliskich nam kulturowo, ewentualnie takich, którzy, jako grupy etniczne, w trakcie wieloletniego pobytu w naszym kraju, podejmowali działalność gospodarczą, a także pracowali w szerszym, statystycznym ujęciu i nie generowali ani problemów o charakterze kryminalnym ani nadmiernych wydatków socjalnych (jako przykład można podać choćby Wietnamczyków).

Bardzo istotnym elementem polityki imigracyjnej są – w kontekście gospodarczym – zasady zatrudniania cudzoziemców w Polsce. Związek Przedsiębiorców i Pracodawców niejednokrotnie opowiadał się za uproszczeniem i zliberalizowaniem zasad zatrudniania obcokrajowców w Polsce. Tym samym, projekt ustawy o rynku pracy oceniamy co do zasady pozytywnie, jako krok w dobrym kierunku. Wskazujemy jednocześnie, że proponowane rozwiązania to wciąż zbyt mało i potrzebne jest podjęcie odważniejszych działań.

Zdecydowanie poprzeć należy postulat, by wykonywanie pracy przez cudzoziemca bez zezwolenia, na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi, było możliwe nie przez 6 miesięcy w ciągu 12 miesięcy, tak jak jest to w tej chwili, a przez 12 miesięcy w ciągu 18 miesięcy. Dzięki temu, cudzoziemcy z wybranych państw (przede wszystkim z Ukrainy) będą mieli możliwość pracy w Polsce przez cały rok, z następującą potem półroczną przerwą. Generalnie uznajemy system oświadczeń o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi za optymalny (choć i tak już do pewnego stopnia skomplikowany przez ostatnie zmiany – wcześniej system był jeszcze prostszy i bardziej odformalizowany), zatem propozycję wydłużenia czasu, w którym cudzoziemiec może pracować na jego podstawie, zdecydowanie popieramy, chociaż uważamy, że wymuszona przepisami przerwa w pracy na podstawie oświadczenia nie ma sensu i powinna istnieć możliwość ciągłego przedłużania oświadczeń.

Jednocześnie, do systemu oświadczeń wprowadza się w analizowanym projekcie kilka zmian, które wymagają doprecyzowania. Chodzi tu choćby o art. 298 ust. 8 ustawy przyznający staroście uprawnienie do wydania decyzji o unieważnieniu wpisu oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń, m.in. jeśli „pracodawca polski nie prowadzi działalności uzasadniającej powierzenie pracy cudzoziemcowi”. Co prawda, przesłanka jest w dalszym ciągu przepisu dookreślona poprzez wskazanie, że chodzi „w szczególności” o sytuację, w których pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, statutowej lub rolniczej albo jego działalność jest w okresie likwidacji lub zawieszenia. Katalog wymieniony przez ustawodawcę nie jest jednak zamknięty i można zauważyć ryzyko rozszerzającej interpretacji tego przepisu, w ramach której starosta mógłby stwierdzić, że pracodawca polski nie prowadzi działalności uzasadniającej powierzenie pracy cudzoziemcowi, i unieważnić wpis oświadczenia do ewidencji. Warto byłoby zatem uczynić z katalogu określonego w art. 298 ust. 8 pkt 2 katalog zamknięty przesłanek, przy których starosta mógłby wydać decyzję o unieważnieniu wpisu oświadczenia do ewidencji.

Zwracamy jednocześnie uwagę na przepisy ułatwiające obywatelom państw bliskich kulturowo osiedlanie się w Polsce. O ile sam postulat należy pochwalić, ponieważ ostatecznie zależy nam na tym, by imigranci zarobkowi, którzy chętnie podejmują pracę i przysługują się polskiej gospodarce, zostali w naszym kraju na dłużej, o tyle poważne wątpliwości budzi ograniczanie ułatwień do osób „posiadających kwalifikacje w zawodach pożądanych dla polskiej gospodarki”. Biurokratyczne określanie „zawodów pożądanych dla polskiej gospodarki” nigdy nie będzie nadążało za rynkiem i odzwierciedlało jego rzeczywistych potrzeb. Dlatego też, o ile zdecydowanie opowiadamy się za ułatwieniami, o tyle postulujemy rezygnację z kryterium posiadania kwalifikacji w jakichś określonych zawodach. Zza urzędniczego biurka nigdy nie uda się trafnie zdiagnozować, pracowników których zawodów i ilu dokładnie, potrzebuje w danym momencie polska gospodarka, zwłaszcza, że w bieżących realiach i przy aktualnym tempie postępu technologicznego, może się to zmieniać w sposób bardzo dynamiczny.

Pragniemy zaznaczyć jednocześnie, że w projekcie ustawy nie zaadresowano szeregu naszych postulatów, które były podnoszone niejednokrotnie przy okazji poprzednich dyskusji o kwestii zatrudniania cudzoziemców w Polsce. Chodzi tu m.in. o oderwanie oświadczeń i zezwoleń na pracę od konkretnego pracodawcy, tak by dokument uprawniał po prostu do podjęcia pracy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i nie był przypisany do konkretnego zakładu. W ten sposób, umożliwimy imigrantom dostosowanie się do szybko zmieniających się realiów rynku pracy.

Reasumując, przedstawiony projekt jest zdecydowanie krokiem w dobrą stronę, aczkolwiek niewystarczającym i w kilku aspektach niedostatecznie precyzyjnym. Postulujemy dalsze prace nad projektem i uwzględnienie naszych uwag przedstawionych w powyższym stanowisku.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

 

fot. 13on / na lic. Unsplash

11.07.2018

                                                                                                                              

90 firm wzięło udział w szkoleniu Google Internetowe Rewolucje w Siedlcach

10 lipca br. w Miejskim Ośrodku Kultury w Siedlcach odbyło się bezpłatne szkolenie z zakresu efektywnego wykorzystania rozwiązań internetowych i wdrażania ich w firmach. Spotkanie otworzył minister cyfryzacji Marek Zagórski, który opowiedział m.in. o potrzebie wzmacniania kompetencji cyfrowych polskich MŚP. Uczestnicy szkolenia dowiedzieli się jak poprawić lub rozpocząć działania w sieci, aby rozwinąć swój biznes. W trakcie wydarzenia przedsiębiorcy skorzystali także z indywidualnych konsultacji z doradcą Internetowych Rewolucji.

Siedlce, 11 lipca 2018 r. – Szkolenie odbyło się w ramach projektu Internetowe Rewolucje, który od 2017 r. prowadzony jest we współpracy ze Związkiem Przedsiębiorców i Pracodawców. Cel inicjatywy to podnoszenie poziomu umiejętności cyfrowych i wspieranie przedsiębiorców w wykorzystaniu możliwości, jakie daje im internet w odniesieniu do wzrostu firmy czy zwiększania zasięgu jej działalności. Gościem specjalnym wydarzenia był minister cyfryzacji Marek Zagórski, który w trakcie swojego wystąpienia podkreślił, jak ważne jest ciągłe rozwijanie kompetencji z zakresu narzędzi internetowych w biznesie, ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw.

Każdy jeden procent firm, które korzystają z narzędzi internetowych przekłada się na dziesiątki, tysiące i dziesiątki tysięcy nowych klientów. Dlatego to oczywiste, że ten program nam pomoże – nie tylko w skali małych i średnich przedsiębiorstw, ale i całej gospodarki. Dzisiaj to dane stają się dla niej siłą napędową, a to otwiera przed firmami nowe horyzonty. Mam nadzieję, że jak najwięcej przedsiębiorców weźmie udział w szkoleniach i zacznie wykorzystywać internet do rozwoju swoich firm – mówi Marek Zagórski, minister cyfryzacji.

Uczestnicy wzięli udział w otwartym szkoleniu „Internetowy niezbędnik przedsiębiorcy”, a następnie skorzystali z indywidualnych konsultacji poprowadzonych przez doradcę Google Internetowych Rewolucji. Ekspert przeanalizował potrzeby poszczególnych firm na podstawie ich dotychczasowej obecności w internecie i pomógł w zaplanowaniu dalszych działań. Doradca będzie także dostępny dla przedsiębiorców w przyszłości, aby udzielić im wsparcia również na etapie wdrażania opracowanych planów.

W dobie dynamicznego rozwoju nowych technologii małe i średnie firmy muszą wdrażać innowacyjne rozwiązania w ich działalności. Już połowa konsumentów robi zakupy w internecie, a tylko 10% przedsiębiorców prowadzi swój biznes online. Polska zajmuje dopiero 24. miejsce w rankingu DESI (indeks gospodarki cyfrowej i społeczeństwa cyfrowego) na 28 państw UE, więc integracja technologii cyfrowych jest jednym z największych wyzwań dla polskich MŚP. W ramach projektu Google Internetowe Rewolucje pomagamy im przezwyciężać bariery i otworzyć się na nowe możliwości, jakie daje internet. W ubiegłym roku przeszkoliliśmy już 16 tysięcy firm. Dzisiaj w Miejskim Ośrodku Kultury w Siedlcach zainaugurowaliśmy kolejną edycję Internetowych Rewolucji, aby wesprzeć kolejnych 15 tysięcy przedsiębiorców w zakresie korzystania z narzędzi internetowych – mówi Cezary Kaźmierczak, Prezes ZPP.

Szkolenie skierowane było do wszystkich małych i średnich firm, niezależnie od poziomu ich zaawansowania w zakresie posiadanej wiedzy i wykorzystania narzędzi internetowych, a także branży, w jakiej działają. W spotkaniu wzięły udział również osoby, które jeszcze nie prowadzą własnej działalności, a dopiero planują jej założenie.

W ramach projektu Internetowe Rewolucje przeszkolono już ponad 100 tysięcy Polaków. 83% uczestników wskazało, że dzięki zdobytej wiedzy zaczęło bardziej efektywnie wykorzystywać narzędzia cyfrowe, a co dziesiąta firma osiągnęła wzrost, który pozwolił na zatrudnienie nowych pracowników. Ponad połowa przeszkolonych osób jest także bardziej pewna swojej zawodowej przyszłości.

***

Więcej informacji o projekcie Internetowe Rewolucje

Google Internetowe Rewolucje to projekt, który rozpoczął się w czerwcu 2015 roku by zapewnić wsparcie w rozwoju kompetencji cyfrowych obecnym i przyszłych przedsiębiorcom w Polsce. Pilotaż projektu wystartował na Śląsku, gdzie tamtejsi przedsiębiorcy mieli okazję skorzystać z indywidualnych warsztatów dotyczących wykorzystania rozwiązań adekwatnych do ich potrzeb, a także uczestniczyć w otwartych sesjach szkoleniowych. Dla zainteresowanych udostępniono bezpłatną platformę edukacyjną internetowerewolucje.pl. Kurs online składa się z 113 lekcji podzielonych na 26 tematów. Łącznie to ponad 10 godzin materiałów wideo i animacji, w których wiedzę przekazuje 4 ekspertów, a 6 przedstawicieli firm opowiada, jak w praktyce rozwija swój biznes dzięki umiejętnościom internetowym.

W 2016 roku projekt skupił się na edukacji studentów – na uniwersytetach w Warszawie, Katowicach, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu zorganizowano warsztaty z zakresu marketingu online. Od początku 2017 r. projekt Internetowe Rewolucje prowadzony jest we współpracy ze Związkiem Przedsiębiorców i Pracodawców. Google zapewnia małym i średnim firmom bezpłatne konsultacje z doradcami Internetowych Rewolucji. W całej Polsce 30 doradców udziela im wsparcia w analizie ich potrzeb i dotychczasowych działań w internecie, przy wykorzystaniu narzędzi internetowych, a także pomocy w zdefiniowaniu indywidualnego planu działania w internecie.

 

 

fot. helloquence / na lic. Unsplash

Warszawa, 5 lipca 2018

 

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. PRZERWANIA KADENCJI
I PREZES SĄDU NAJWYŻSZEGO

 

Dopóki politycy oskarżają się wzajemnie, podtrzymują że to właśnie oni, a nie druga strona, mają pomysł na Polskę, przekonują do proponowanych przez siebie rozwiązań – choćby nietypowych i radykalnych – mamy do czynienia z normalnym dyskursem, nieodbiegającym istotnie od standardów przyjętych w innych krajach na świecie.

Istnieją jednak pewne segmenty funkcjonowania państwa, które z uwagi na rację stanu, powinny zostać wyjęte spod reguł brutalnego politycznego sporu, w ramach którego wolno zrobić i powiedzieć już niemal wszystko.

Jednym z tych segmentów jest wymiar sprawiedliwości, który w państwie prawa spełnia przynajmniej dwie role: po pierwsze służy pokojowemu rozstrzyganiu sporów, a po drugie – w ramach klasycznego trójpodziału władzy – chroni obywateli przed zakusami władzy ustawodawczej i przede wszystkim wykonawczej, zwłaszcza w systemie, w którym te dwie władze się ze sobą przenikają.

Z tego też powodu, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców krytycznie ocenia niezgodne z przepisami Konstytucji skrócenie kadencji I Prezesa Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy, który wydaje się być wielu osobom instytucją straszliwie odległą od życia przeciętnego człowieka, ma ściśle określony zakres kompetencji. Zarówno w starej ustawie z dnia 23 listopada 2002 roku, jak i nowej z dnia 8 grudnia 2017 roku, kompetencje te obejmują sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez nadzór nad zgodnością z prawem orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych.  W ramach tych kompetencji, Sąd Najwyższy rozstrzygał wiele sporów prawnych bardzo istotnych z punktu widzenia różnych grup społecznych w sprawach dotyczących codziennego życia statystycznych obywateli. W ostatnich latach, już po zmianach politycznych jakie zaszły w 2015 roku, uchwałą z 22 czerwca 2017 roku potwierdził dopuszczalność zbycia nieruchomości rolnej osobie bliskiej, nawet przed upływem 10 lat od momentu jej nabycia. 25 sierpnia 2017 roku podjął uchwałę, że prawo odrębnej własności lokalu znajdującego się w budynku położonym na nieruchomości, co do której zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego, nie wygasa wraz z upływem terminu, na który to prawo ustanowiono. W tym roku stwierdził, że oceniając, czy dane postanowienie umowne jest dozwolone, należy brać pod uwagę stan z chwili zawarcia umowy, bez konieczności dochodzenia, czy z zastosowania potencjalnie niedozwolonej klauzuli wynikła jakakolwiek szkoda – co jest kwestią bardzo istotną z punktu widzenia kredytobiorców frankowych. Dlatego Sąd Najwyższy uznać należy za instytucję bardzo ważną dla polskiego systemu gospodarczego. Nie można zatem powstrzymywać się od reakcji w momencie, w którym narusza się podstawy funkcjonowania Sądu Najwyższego określone w Konstytucji, gdyż rodzi to poważne obawy, czy następnym krokiem nie będzie ingerencja w jego orzecznictwo.

Zgodnie z art. 183 ust. 3 Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej na sześcioletnią kadencję spośród kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego. Czas trwania kadencji Pierwszego Prezesa jest zatem wprost określony w Konstytucji. Art. 180 ust. 1 ustawy zasadniczej głosi dodatkowo, że sędziowie są nieusuwalni. Nie sposób nie zauważyć, że teoretyczną furtkę do ominięcia tego przepisu stanowi ust. 4 tego samego artykułu, zgodnie z którym ustawa określa granicę wieku, po osiągnieciu której sędziowie przechodzą w stan spoczynku. Nie można zatem sędziego usunąć teoretycznie, ale można – za pomocą zwykłej ustawy, przegłosowanej zwykłą większością głosów – manipulować granicą wieku, po osiągnięciu której z mocy prawa przejdzie on w stan spoczynku.

Wielokrotnie krytykowana przez Związek Przedsiębiorców i Pracodawców nieprecyzyjność literalnych zapisów Konstytucji nie może być wykorzystywana do naruszania zasad które nie są li tylko zasadami polskiej ustawy zasadniczej, ale elementem kultury prawnej całej naszej cywilizacji.  Nie ulega wątpliwości, że możliwość ustalania wiekowej granicy „przejścia w stan spoczynku” nie może naruszać w żaden sposób kadencyjności i nieusuwalności I Prezesa Sądu Najwyższego (podobnie jak Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego). Czas trwania kadencji I Prezesa określony jest w Konstytucji bardzo dokładnie, prawodawca nie zdecydował się na umieszczenie w przepisie odesłania do szczegółowej ustawy, która określałaby zasady przerwania tej kadencji – jak to zrobił w przypadku wieku emerytalnego sędziów.

W „starej” ustawie o Sądzie Najwyższym, ustawodawca w art. 10 zawęził, w stosunku do regulacji konstytucyjnych, krąg osób, które mogą zostać I Prezesem Sądu Najwyższego – w Konstytucji jest mowa o tym, że I Prezesa powołuje Prezydent spośród kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, podczas gdy w ustawie zapisano, że Prezydent powołuje Prezesa spośród sędziów Sądu Najwyższego w stanie czynnym. W „nowej” ustawie o SN, procedurę doprecyzowano jeszcze bardziej – określono, że Zgromadzenie Ogólne Sędziów SN może przedstawić pięciu kandydatów, wybranych spośród sędziów SN w stanie czynnym. Dopisano jednocześnie, że I Prezes może zostać ponownie powołany tylko raz, a stanowisko może zajmować tylko do czasu przejścia w stan spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego SN. Tym samym, ustawą określono warunki przerwania kadencji, której czas trwania – bez wyjątków ani delegacji do ich określania w trybie ustawowym – przewiduje Konstytucja.

Nie ulega wątpliwości, że zamieszanie wokół Sądu Najwyższego nie miałoby miejsca, gdyby polska ustawa zasadnicza była napisana w sposób logiczny, zrozumiały i jednoznaczny. Tak jednak nie jest i dopóki nowej Konstytucji nie mamy, musimy polegać na dobrej woli tych, którzy ją stosują. Niestety, jak wyraźnie pokazuje historia procedowania nowej ustawy o Sądzie Najwyższym, kształt uchwalonych przepisów, a także późniejsze postępowanie rządzących, o dobrej woli w tym przypadku nie może być mowy. Od samego początku nieukrywanym celem było ominięcie (czy też wprost – złamanie) przepisów Konstytucji i przerwanie kadencji I Prezes Sądu Najwyższego, poprzez przeniesienie w stan spoczynku.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców krytycznie ocenia działania ustawodawcy, rządu oraz prezydenta w stosunku do Sądu Najwyższego i z niepokojem zwraca uwagę na fakt, że wiarygodność sądownictwa stanowi jeden z kluczowych warunków prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, który brany jest pod uwagę zarówno przez zagranicznych inwestorów jak i polskich przedsiębiorców przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych. Stan polskiego sądownictwa będzie miał przełożenie na sytuację gospodarczą i wyniki budżetowe, czyli czynniki, które obecnemu rządowi pozwalają na dokonywanie części procedowanych zmian. Podejmując tak kontrowersyjne działania, rządzący przyczyniają się do psucia państwa prawa, co – jak pokazuje najnowsza historia kultury politycznej w naszym państwie – będzie procesem pogłębianym przez kolejne ekipy polityczne, które wyposażone zostają w doskonałą wymówkę do kreatywnego interpretowania Konstytucji w duchu zbieżnym z własnym, bieżącym interesem politycznym.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców niejednokrotnie podkreślał potrzebę pilnego zreformowania sądownictwa ale nie możemy zaakceptować sytuacji, w której reforma ta ma wymiar niemal wyłącznie personalny. Dla przedsiębiorców nie są istotne poglądy polityczne osób orzekających – tak długo, jak zostawiają je oni poza salą sądową. Kluczowe jest to, by spór gospodarczy został rozstrzygnięty możliwie szybko. Wciąż liczymy na rzeczywistą zmianę systemu, służącą Polsce, samemu wymiarowi sprawiedliwości oraz obywatelom i przedsiębiorcom poszukującym w sadach ochrony swoich praw.

 

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców