Warszawa, 16 kwietnia 2020 r.

#PowrotyDoPracy

Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii
w sektorze gastronomicznym

W ramach realizowanej przez ZPP strategii powrotów do pracy w określonych branżach, poniżej prezentujemy kolejne zestaw rekomendacji. Przedstawione rozwiązania odnoszą się do branży gastronomicznej, której działalność została ograniczona na skutek rządowych obostrzeń związanych z rozprzestrzenianiem koronawirusa.

Z danych firmy GfK wynika, że wartość rynku gastronomicznego w Polsce to 36,6 mld zł. Przed obecnym kryzysem związanym z koronawirusem liczba placówek w kraju wynosiła ponad 76,5 tys. Dziś nikt nie jest jednak w stanie przewidzieć, ile z nich przetrwa trwający lockdown. Można jedynie szacować, że każdy dzień przedłużającego się urzędowego zamknięcia tej branży, to kolejne dziesiątki zamkniętych lokali gastronomicznych, setki nowych bezrobotnych oraz upadłości kolejnych firm z branż kooperujących. Sektor ten generuje nie tylko wartość samą w sobie. Zwiększa także lokalną atrakcyjność turystyczną i biznesową miast, czy miejscowości. Stanowi ważną rolę w zapewnieniu żywienia. Pełni także ważne funkcje społeczne i kulturotwórcze.

Biorąc pod uwagę powyższe, ZPP rekomenduje „odmrożenie” branży gastronomicznej jako jednej z pierwszych, już w ciągu najbliższych dni. Taką też rekomendacje przedstawiliśmy w harmonogramie powrotów do pracy, który został opublikowany na dedykowanej stronie Związku Przedsiębiorców i Pracodawców pod adresem: https://zpp.net.pl/projekty/covid-19/.

Bezpośrednio po okresie „odmrożenia” branży, gdy ryzyko epidemiologiczne dalej będzie występować, każdy przedsiębiorca realizujący usługi gastronomiczne, powinien wdrożyć odpowiednie rozwiązania i zalecenia z poniższego katalogu. Spełnienie tych zaleceń pozwoli zwiększyć bezpieczeństwo klientów oraz pracowników, równocześnie ograniczając ryzyko zarażenia koronawirusem.

1. Zapewnienie płynu do dezynfekcji rąk dla gości – łatwo dostępny i widoczny dla gości dozownik.

2. Wszyscy pracownicy powinni pracować w maskach i rękawiczkach. Stosowanie
   i zapewnienie przez lokal dostępności masek, a także płynów dezynfekujących oraz rękawiczek dla personelu. W przypadku stosowania maseczek wielorazowych, częsta ich wymiana i dezynfekcja.

3. W miarę możliwości, zapewnienie przestrzeni pomiędzy stolikami. W przypadku braku możliwość fizycznego zapewnienia odstępów, wyłączenie z użytkowania np. co drugiego stolika/krzesła, tak aby odstępy te zapewnić.

4. Ustalenie i kontrola maksymalnej liczby gości w lokalu – na podstawie liczby dostępnych stolików (nie licząc tych wyłączonych z użytkowania) – indywidualnie w każdym obiekcie.

5. Umieszczenie informacji o maksymalnej liczbie gości w lokalu przy wejściu do lokalu.

6. Przeszkolenie pracowników z zasad prawidłowego stosowania i użytkowania środków dezynfekujących oraz m.in. maseczek, a także rekomendacji dot. zapobieganiu rozprzestrzeniania koronawirusa.

7. Wyznaczenie bezpiecznych stref na zewnątrz dla gości oczekujących na wejście. Wyznaczenie na podłodze stref zapewniających zachowanie odpowiednich odległości między gośćmi także oczekującymi na złożenie zamówienia.

8. Zachowanie odległości min. 1 m. pomiędzy obsługą, a klientem w momencie składania zamówienia przy stoliku.

9. Stosowanie alternatywnych form przyjmowania zamówień np. możliwość pisemnego zamówienia poprzez zaznaczenie na karcie odpowiednich pozycji/numerów dań z karty.

10. Posiłki gotowe do wydania powinny oczekiwać na wydawanie pod przykryciem.

11. O ile możliwe, wprowadzenie naczyń i sztućców jednorazowych.

12. Stałe i regularne dezynfekowanie powierzchni w lokalu, z którymi stykają się goście.

13. Dezynfekowanie stolików po każdym gościu, dezynfekcja innych powierzchni, których dotykają goście.

14. Regularne mycie i dezynfekcja toalet, min. raz na 1 godzinę, zgodnie z wyznaczonym harmonogramem.

15. Regularne pranie i czyszczenie służbowego ubioru pracowników.

16. Przynoszenie zamówień przez kelnerów do stolików wyłącznie na tacach. Mycie
    i dezynfekowanie tac po każdym użyciu.

17. W przypadku lokali wydających zamówienia na ladzie, zamówienia powinny być wydawane np. w papierowych torbach, tace wydawane na wyraźne życzenie gościa.

18. W przypadku wydawania samoobsługowego dodatków (np. cukier, jednorazowe sztućce), dodatki te powinny być wydawanie przez obsługę bezpośrednio do zamówienia.

19. W przypadku przyjmowania zamówień i wydawania posiłków przy ladzie, zabezpieczenie personelu i klientów, poprzez konstrukcje z pleksi oddzielające pracownika od gościa na poziomie twarzy.

20. Każdorazowe dopuszczanie do pracy personelu po uprzednim zmierzeniu temperatury
    i upewnieniu się, ze jest ona prawidłowa. Wyposażenie zakładu w minimum jeden sprawny termometr bezdotykowy.

21. Natychmiastowe odsuwanie od pracy personelu z objawami chorobowymi.

22. Jednoczesne sumienne przestrzeganie innych wytycznych zapewniających ochronę przed szerzeniem się zakażeń i innych chorób zakaźnych.
    
    

Przedstawiona lista stanowi rekomendacje, a stosowanie odpowiednich narzędzi powinno pozostać w gestii właścicieli lokali oraz ich pracowników, kierując się troską o zapewnienie bezpieczeństwa własnego oraz klientów.

Liczymy, że rozsądne zastosowanie części lub całości powyższych wytycznych pozwoli zapewnić bezpieczeństwo oraz jego poczucie klientom i pracownikom lokali gastronomicznych. Jednocześnie branży pozwoli to przywrócić zdolność do świadczenia swoich usług.

#PowrotyDoPracy

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

#PowrotyDoPracy_Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w sektorze gastronomicznym

Fot. Tama66 / pixabay.com

Warszawa, 16 kwietnia 2020 r.

KOMENTARZ ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS. PROCEDOWANIA PODATKU CUKROWEGO

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców od samego początku krytycznie oceniał pomysł wprowadzenia „podatku cukrowego”. Uważamy, że system podatkowy nie jest odpowiednim narzędziem kształtowania postaw zdrowotnych. Ponadto, z dostępnych danych trudno jest wyprowadzić jakiekolwiek potwierdzenie rzeczywistej skuteczności tego podatku, a jego koszty, jak wszelkich przerzucalnych danin, obciążają konsumentów.

Powyższe zarzuty odnoszą się oczywiście do samej istoty pomysłu. Nie ulega tymczasem wątpliwości, że najbliższe miesiące będą miały charakter wyjątkowy. Wskutek pandemii koronawirusa, nie tylko podmioty gospodarcze, lecz wręcz całe państwa stanęły przed koniecznością radykalnej i bardzo szybkiej zmiany sposobu funkcjonowania. Nie istnieje w tej chwili branża, która nie mierzyłaby się z problemami wywołanymi epidemią.

Wzrost liczby zachorowań na COVID-19 w skali nie tylko Polski, lecz całej Europy, pozostaje czynnikiem zupełnie niezależnym od firm. Jednocześnie, generuje on istotne i bardzo konkretne straty wywołane kolejnymi restrykcjami, zakazami działalności, przerwaniem łańcuchów dostaw, czy też spadkiem popytu.

Mając na uwadze powyższe, uważamy że co najmniej do końca 2020 roku nie należy wprowadzać w życie żadnych zmian wpływających na zwiększenie obciążeń finansowych i administracyjnych dla przedsiębiorców. Ponoszą oni gigantyczną część kosztów związanych ze zwalczaniem wirusa i ograniczaniem jego rozprzestrzeniania. Wprowadzanie w tym okresie jakichkolwiek nowych danin publicznych wydaje się być zupełnie nieracjonalne. Szczególnie, że negatywny wpływ dodatkowych obciążeń nie ogranicza się wyłącznie do uderzenia w firmy jako takie. W tych warunkach, podnoszenie podatków grozi intensyfikacją niepożądanych zjawisk, takich jak bezrobocie, czy obniżenie stopy życiowej wielu gospodarstw domowych. W samej tylko branży producentów napojów zagrożonych jest 15 tysięcy miejsc pracy, a trzeba pamiętać o tym, że mamy do czynienia z długim łańcuchem wartości – od rolników i sadowników, poprzez przetwórców i producentów, po sprzedawców detalicznych i hurtowych.

Wziąwszy pod uwagę wszystkie przedstawione wyżej czynniki, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców apeluje o niepodnoszenie w 2020 roku żadnych danin publicznych oraz nienakładanie nowych, a w konsekwencji przesunięcie terminu wejścia w życie „podatku cukrowego” do stycznia 2021 roku. Jest to zasadne tym bardziej, że przedstawiciele rządu sami zapowiedzieli podjęcie takiej decyzji.

16.04.2020 Komentarz ZPP ws. procedowania podatku cukrowego

Warszawa, 15 kwietnia 2020 r.

#PowrotyDoPracy

Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w sektorze usług
(zakłady fryzjerskie, kosmetyczne, salony tatuażu i piercingu)

W ramach realizowanej przez ZPP strategii powrotów do pracy w określonych branżach, poniżej prezentujemy zestaw rekomendacji odnoszący się do branży usługowej, której działalność została ograniczona na skutek rządowych obostrzeń związanych z rozprzestrzenianiem koronawirusa.

Zakłady fryzjerskie, kosmetyczne, salony tatuażu i piercingu powinny czym prędzej wznowić swoje działanie. Stanowią one ważną gałąź małego polskiego biznesu oraz świadczą istotne usługi dla ludności. W harmonogramie powrotów do pracy, ZPP rekomendował „odmrożenie” tych branż jako jednych z pierwszych.

Każdy przedsiębiorca realizujący usługi w swojej branży, powinien wdrożyć odpowiednie rozwiązania i zalecenia z poniższego katalogu, które pomogą zwiększyć bezpieczeństwo klientów oraz pracowników, znacząco ograniczając ryzyko zarażenia koronawirusem w okresie występowania dalszego ryzyka epidemiologicznego na terenie Kraju.

1. Ograniczenie liczby klientów przebywających w lokalu. W danym salonie może przebywać jedynie tyle klientów ile jest stanowisk do ich obsługi.

2. Rekomendacja przyjmowania klientów jedynie po wcześniejszym umówieniu za pomocą środków zdalnych, tak aby zapobiec tworzeniu się kolejek w poczekalni.

3. Stosowanie i zapewnienie dostępności masek lub przyłbic, a także płynów dezynfekujących oraz rękawiczek dla personelu.

4. Wprowadzenie obowiązku dezynfekcji rąk (zapewnienie płynów) lub założenia zapewnionych przez salon rękawiczek foliowych przez klientów przed wejściem do lokalu.

5. Konieczność posiadania maseczek przez personel oraz wszystkich klientów przebywających na terenie lokalu usługowego. W przypadku zakładów fryzjerskich rekomendowane używanie maseczek kosmetycznych na gumki.

6. Zapewnienie minimum 2 metrów odległości pomiędzy stanowiskami dla klientów.
   W przypadku braku możliwości, rekomendacja zainstalowania ekranów ochronnych pomiędzy stanowiskami.

7. W miarę dostępności, wykorzystywanie jednorazowych peniuarów (peleryn). W przypadku ich braku, konieczność każdorazowego prania/dezynfekcji peniuaru po wizycie każdego klienta.

8. Każdorazowa dezynfekcja m.in. fotelów, blatów oraz opakowań kosmetyków, po wizycie klienta.

9. Zwiększenie częstotliwości mycia salonu oraz dezynfekcji zgodnie z opracowanym przez lokal usługowy planem.

10. Ograniczenie rozmów pomiędzy personelem a klientami, do minimum wymaganego do zrealizowania usługi.

11. Ograniczenie czasu spędzanego przez klientów w lokalu do minimum wymaganego do zrealizowania usługi.

12. W salonach manicure wprowadzenie ekranów oddzielających klientów od personelu na wysokości twarzy.

13. Ograniczenie wizyt domowych fryzjerów, kosmetyczek celem ograniczenia świadczenia usług jedynie na terenie lokalu, w których zapewnienie norm higienicznych i sanitarnych może być ustandaryzowane.

14. Każdorazowe dopuszczanie do pracy personelu po uprzednim zmierzeniu temperatury
    i upewnieniu się, ze jest ona prawidłowa. Wyposażenie zakładu w minimum jeden sprawny termometr bezdotykowy.

15. Natychmiastowe odsuwanie od pracy personelu z objawami chorobowymi.

16. Jednoczesne sumienne przestrzeganie innych wytycznych zapewniających ochronę przed szerzeniem się zakażeń i innych chorób zakaźnych

Liczymy, że rozsądne zastosowanie części lub całości powyższych wytycznych pozwoli zapewnić bezpieczeństwo oraz jego poczucie klientom i pracownikom zakładów fryzjerskich, kosmetycznych, salonów tatuażu, piercingu a także innych zakładów usługowych. Jednocześnie branży pozwoli to przywrócić zdolność do świadczenia usług dla ludności.

#PowrotyDoPracy

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

#PowrotyDoPracy- Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w sektorze usług (zakłady fryzjerskie, kosmetyczne, salony tatuażu i piercingu)

Fot. Mariamichelle / pixabay.com

Warszawa, 14 kwietnia 2020 r.

#PowrotyDoPracy

Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii
w sektorze handlu detalicznego

Kontynuując cykl publikacji dotyczących konkretnej strategii powrotów do pracy w określonych branżach, poniżej prezentujemy kolejny zestaw rekomendacji – tym razem odnoszący się do branży handlu detalicznego.

Działania w zakresie handlu detalicznego proponujemy podzielić na trzy generalne etapy. Trudno jest jednoznacznie określić ich ramy czasowe – wydaje się, że powinny być one dostosowane do tempa rozwoju epidemii, na bieżąco konsultowanego z GIS oraz MZ.

ETAP I (działania do podjęcia natychmiast, w okresie do osiągnięcia szczytowej liczby zachorowań)

• Zniesienie zakazu handlu w niedziele – celem tego działania jest rozładowanie ruchu w sklepach i zwiększenie przepustowości placówek handlowych. Szczególnie w okresie zagrożenia epidemiologicznego i w obliczu wprowadzanych ograniczeń i restrykcji, zasadne jest dopuszczenie handlu przez 7 dni w tygodniu, tak by możliwe było zminimalizowanie liczby klientów przebywających w sklepach jednocześnie.

• Zniesienie ograniczeń w otwieraniu marketów budowlanych oraz innego rodzaju sklepów, w tym tych znajdujących się w galeriach handlowych – konsekwentnie stoimy na stanowisku, że polskiej gospodarki nie stać na przedłużający się lockdown. Nawet najlepsze rozwiązania antykryzysowe nie złagodzą kryzysu, jeśli nie wrócimy do pracy. W związku z powyższym, zasadne wydaje się być wycofanie przymusu zamykania określonego rodzaju placówek handlowych.

• Zmniejszenie obostrzeń w zakresie handlu online – szansą na zredukowanie zagrożenia epidemiologicznego w placówkach handlowych jest z pewnością ułatwienie uruchomienia działalności w modelu zakupów online. W tej chwili sprzedaż niektórych produktów przez Internet jest zakazana. Należy znieść wszelkiego rodzaju obostrzenia w zakresie handlu online wykraczające poza regulacje obowiązujące placówki stacjonarne.

• Wprowadzenie nowego limitu osób przebywających w sklepie – uważamy, że obecnie obowiązujący limit nie jest adekwatny dla niektórych, zwłaszcza większych, placówek handlowych. Wobec tego proponujemy wprowadzenie następujących zasad: w małych sklepach (o powierzchni do 100 metrów kwadratowych) ograniczenie powinno wynosić, analogicznie do stanu obecnego, 3 osoby na jedno stanowisko kasowe. W przypadku targowisk, limit powinien wynosić 3 osoby na jedno stanowisko handlowe. Wobec większych placówek, niezasadne jest utrzymywanie limitu uzależnionego od liczby kas. W przypadku sklepów o powierzchni powyżej 100 metrów kwadratowych, jednocześnie w placówce powinna przebywać maksymalnie 1 osoba na 15 metrów kwadratowych powierzchni.

• Wprowadzenie obowiązkowych, co najmniej dwumetrowych odstępów między osobami oczekującymi w kolejce do kas, poszerzenie alejek – są to działania ukierunkowane na zwiększenie swobody poruszania się klientów oraz zachowanie bezpiecznej odległości między nimi.

• Zapewnienie dostępności masek lub przyłbic a także płynów dezynfekujących oraz rękawiczek dla personelu.

• Wprowadzenie obowiązku dezynfekcji rąk (zapewnienie płynów) i założenia zapewnionych przez sklep jednorazowych rękawiczek foliowych (ewentualnie torebek foliowych) przez klientów przed wejściem do sklepu.

• Dezynfekcja wózków i koszyków sklepowych po każdym użyciu, dezynfekcja wszelkiego rodzaju poręczy, uchwytów, barierek, wag, taśm przy kasach, a także terminali płatniczych przeprowadzana kilka razy dziennie, zgodnie z opracowanym przez placówkę planem.

• Częstsza dezynfekcja i sprzątanie toalet w galeriach handlowych.

• Zmiana „godzin dla seniora” na dwie pierwsze godziny otwarcia sklepów i ograniczenie ich wyłącznie do sklepów spożywczych – celem „godzin dla seniora” jest ograniczenie ekspozycji osób starszych na ryzyko związane z robieniem najpotrzebniejszych zakupów. Jednocześnie, „godziny” obowiązują we wszystkich placówkach handlowych – również tych odwiedzanych przez osoby starsze relatywnie rzadko. Wobec tego uzasadnione wydaje się być ograniczenie ich obowiązywania wyłącznie do placówek najpilniejszej potrzeby, czyli sklepów spożywczych, tak by umożliwić starszym osobom bezpieczne robienie zakupów niezbędnych do życia. Dodatkowo, tego rodzaju obostrzenia obowiązujące w godzinach od 10 do 12 powodują istotną dezorganizację w placówkach handlowych – z tego powodu proponujemy, by obowiązywały one w dwóch pierwszych godzinach otwarcia sklepów.

ETAP II (działania do podjęcia w okresie po co najmniej 10 dniach konsekwentnego spadku liczby zachorowań)

• Utrzymanie ustalonych w ramach etapu I rygorów sanitarnych (odległości między klientami, środki ochrony osobistej dla personelu, środki dezynfekujące dla klientów itd.), przy jednoczesnym zwiększeniu limitu osób przebywających jednocześnie w sklepie – po przekroczeniu kulminacyjnego punktu epidemii zasadne wydaje się być utrzymanie ścisłej dyscypliny sanitarnej, a jednocześnie luzowanie restrykcji odnoszących się do maksymalnej liczby klientów przebywających w sklepie. W tym okresie godne rozważenia byłoby podwojenie limitów – 6 osób na jedno stanowisko kasowe w sklepach mniejszych, i na jedno stanowisko handlowe na targowiskach, 2 osoby na 15 metrów kwadratowych powierzchni w sklepach większych.

• Ograniczenie „godzin dla seniora” do jednej godziny ­– wyższa przepustowość sklepów wynikająca ze zwiększenia limitu maksymalnej liczby przebywających w nich jednocześnie osób oraz zmniejszone ryzyko epidemiologiczne uzasadniałoby wprowadzenie jednej „godziny dla seniora” w miejsce obecnych dwóch. Analogicznie jak w etapie I – powinna być to pierwsza godzina otwarcia sklepu w danym dniu.

ETAP III (działania do podjęcia w momencie „wygaszenia” epidemii)

• Zniesienie limitu osób przebywających jednocześnie w sklepie.

• Rekomendacja utrzymania określonych procedur sanitarnych w zakresie dezynfekcji powierzchni wspólnych.

• Zniesienie „godzin dla seniora”.

#PowrotyDoPracy

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

#PowrotyDoPracy: Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w sektorze handlu detalicznego

Fot. brian/flickr.com

Warszawa, 11 kwietnia 2020 r.

APEL KOALICJI NA RZECZ SZYBKIEGO I POWSZECHNEGO
INTERNETU W POLSCE

To trudne święta dla nas wszystkich. Ani nasza praca, ani nasze życie nie wyglądają tak jakbyśmy to sobie wymarzyli. W wielu przypadkach Internet pozostaje jedynym sposobem na utrzymywanie kontaktu ze światem i sposobem na odbudowywanie normalności. Nie jest już tylko dodatkiem do pracy i sposobem na spędzanie wolnego czasu. Od szybkości i jakości połączeń zależy więcej niż kiedykolwiek. Trzymając się wojennej nomenklatury – tak jak Tarcza Antykryzysowa może chronić nasze firmy przed bankructwem, tak Internet jest najważniejszą bronią o jakość naszego przyszłego życia.

Nie bez powodu Komisja Europejska zaapelowała do platform streamingowych o obniżenie jakości transmisji – zwielokrotniona liczba użytkowników korzystających jednocześnie z Internetu stanowi ogromne wyzwanie dla istniejącej infrastruktury.

Problem ten jedynie zintensyfikuje się w trakcie najbliższego, szczególnego weekendu świątecznego. Zgodnie z zaleceniami rządu, wielu Polaków spędzi Święta Wielkanocne w swoich domach, z osobami z którymi mieszkają na co dzień. Dla istotnej części będą to pierwsze Święta spędzone poza szerszym gronem rodzinnym. W naturalny sposób będziemy próbowali zapewnić sobie namiastkę atmosfery tradycyjnie kojarzonej z Wielkanocą – w wielu domach zatem niedzielne śniadania zmienią się w wideoczaty z najbliższymi. Nie pozostanie to bez wpływu na szybkość i niezawodność transmisji.

W perspektywie poświątecznej niewystarczająca wydolność infrastruktury stawać będzie się coraz większym wyzwaniem dla biznesu. Podtrzymywanie modelu pracy zdalnej, używanie technologii chmurowych, wykorzystywanie transmisji wideo jako regularnego sposobu kontaktu – wszystkie te działania nieść za sobą będą zwielokrotnione zapotrzebowanie na transmisję danych. A pamiętać należy, że w tym samym czasie z pasm korzystają również organy administracji, które digitalizują coraz większą część swojej działalności, czy analizują dane o mobilności w celu powstrzymania rozpowszechnienia koronawirusa.

Wyzwania związane z przenoszeniem się coraz większej części aktywności do Internetu staje się szczególnie pilne z uwagi na istniejące wciąż „białe plamy” w pokryciu zasięgiem szybkiego Internetu. W coraz bardziej zdigitalizowanej rzeczywistości, nie możemy pozwolić sobie na cyfrowe wykluczenie jakichkolwiek obszarów kraju.

Mając na względzie powyższe aspekty oraz zauważając, że co najmniej część zmian wywołanych pandemią będzie miała najprawdopodobniej charakter trwały, a zapotrzebowanie na szybki i niezawodny Internet będzie rosnąć w błyskawicznym tempie, podpisane niżej organizacje apelują do władz publicznych o podjęcie niezbędnych działań o charakterze regulacyjnym i infrastrukturalnym dla zapewnienia powszechnego dostępu do szybkiego i niezawodnego Internetu. Podkreślamy, że ciężar finansowy inwestycji powinien spoczywać przede wszystkim na podmiotach prywatnych – pieniądze publiczne (w tym unijne) powinny być angażowane tam, gdzie rachunek ekonomiczny wyklucza zaangażowanie kapitału prywatnego wystarczające dla np. zapewnienia powszechności usług. Co najmniej tak samo istotne jak nakłady finansowe są szkolenia dla podmiotów publicznych, tak by możliwie najefektywniej wykorzystywały nowe możliwości. Możliwe jest szybkie uruchomienie łatwo dostępnych rezerw, aby ten cel zrealizować. Jesteśmy gotowi do konstruktywnego dialogu – w najbliższym czasie zaprezentujemy dokument zawierający nasze kluczowe propozycje w tym zakresie.

Andrzej Arendarski, Krajowa Izba Gospodarcza

Maciej Bukowski, WISE Europa

Cezary Kaźmierczak, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

Agnieszka Plencler, Fundacja Forum Konsumentów

Bartłomiej Radziejewski, Nowa Konfederacja

Marcin Roszkowski, Instytut Jagielloński

Marzena Rudnicka, Krajowy Instytut Gospodarki Senioralnej

Andrzej Sadowski, Centrum im. Adama Smitha

Tomasz Wróblewski, Warsaw Enterprise Institute

Apel koalicji na rzecz szybkiego i powszechnego Internetu w Polsce

Fot. fancycrave1 / pixabay.com

Warszawa, 10 kwietnia 2020 r.

#PowrotyDoPracy

Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii
w sektorze produkcji

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców przedstawił wczoraj plan powrotu do pracy całej gospodarki, a w szczególności branż, których działanie zostało ograniczone na skutek rządowych obostrzeń.

ZPP apeluje o bezzwłoczne wdrożenie planu powrotu Polaków do pracy. Najbogatsze państwa Unii Europejskiej zaplanowały już stopniowe znoszenie restrykcji i wybudzanie gospodarki po świętach. Z danych OECD wynika, że straty Polski w wyniku lockdownu, mogą sięgnąć 28 proc. wartości naszego PKB. To byłby jeden z najgorszych wyników w grupie państw rozwiniętych. Jeżeli Polacy natychmiast nie wrócą do pracy, to obie Tarcze i miliardy na stymulowania gospodarki zostaną zaprzepaszczone. Nie stać nas na to.

Prezentujemy Państwu rekomendacje ZPP dla sektora produkcji przemysłowej w zakresie przeciwdziałania zarażeniu wirusem CODIV-19. Opracowanie bazuje na sprawdzonych praktykach i doświadczeniach wdrożonych na świecie przez firmę Procter&Gamble.

Każde przedsiębiorstwo i każdy zarząd, najlepiej znający realia swojej firmy, znajdzie tu odpowiednie dla siebie rozwiązania i zalecenia, które pomogą zwiększyć bezpieczeństwo pracowników i znacząco ograniczyć ryzyko zarażenia koronawirusem.

Rekomendujemy wykorzystywać już dziś następujące rozwiązania:

1. Prowadzenie regularnych kampanii informacyjnych dla pracowników oraz firm zewnętrznych – poprzez maile, ekrany TV, tablice na ogrodzeniu; nagłośnienie na zewnątrz fabryki w celu przekazywania komunikatów policji.

2. Rozdzielanie części zakładów produkcji w celu wyeliminowania kontaktu pomiędzy pracownikami.

3. Podział pracowników fabryki z poszczególnych zmian na kilka podzespołów – dla każdego z nich różne godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy, osobne miejsca, w których pracownicy oczekują na rozpoczęcie pracy.

4. Wyznaczone osobne wejście oraz wyjście z pracy w celu wyeliminowania możliwości kontaktu pracowników z różnych podzespołów.

5. Wdrożenie nowego systemu wejścia/wyjścia z pracy pracowników agencji pracy tymczasowej w celu wyeliminowania zgromadzeń przed wejściem na teren firmy.

6. Wdrożenie dodatkowych zabezpieczeń stanowisk pracy przy liniach produkcyjnych.

7. Komunikacja miejska: zmiana organizacji przystanków autobusowych oraz rozkładu jazdy autobusów; wdrożenie autobusów dedykowanych wyłącznie dla poszczególnych podzespołów.

8. Ograniczenie liczby osób przebywających w pomieszczeniach wspólnych w celu zapewnienia odpowiedniego odstępu (m.in. kantyna pracownicza, pokoje śniadań, palarnia).

9. Zapewnienie dla każdego działu dedykowanego, osobnego pokoju śniadań oraz toalety.

10. Wprowadzenie procesu pomiaru temperatury termometrem bezdotykowym, a następnie za pomocą kamery termowizyjnej.

11. Ograniczenie liczby gości wchodzących na teren zakładu tylko do koniecznych oraz ich monitorowanie (wprowadzenie procedury samooceny medycznej oraz pomiar temperatury termometrem bezdotykowym w zainstalowanej budce).

12. Wprowadzenie procedury minimalizującej kontakt kierowców ciężarówek w centrach dystrybucji z pracownikami ochrony i ekipy sprzątającej (m.in. dystans 1,5 m, instalacja budek, dezynfekcja rąk po każdym kontakcie z dokumentami, rękawiczki jednorazowe dla kierowców, oddzielne strefy oczekiwania dla kierowców).

13. Instalacja intercomów we wszystkich budkach ochrony na terenie fabryki, w punkcie odbioru przesyłek oraz w mail room w celu umożliwienia kontaktu bez konieczności bezpośredniej interakcji, wszelkie przesyłki dostarczane wyłącznie w jednym centralnym punkcie odbioru.

14. Zapewnienie środków do dezynfekcji indywidualnych miejsc pracy (wdrożony harmonogram
z listą punktów do dezynfekcji przed rozpoczęciem pracy – na produkcji oraz w biurach). Zwiększona częstotliwość sprzątania, regularnie wycierane poręcze, przyciski w windzie i inne powierzchnie wspólne.

15. Zwiększenie liczby stacji z płynem do dezynfekcji oraz liczby dyspenserów z ręcznikami papierowymi w toaletach (zastąpienie suszarek ręcznikami papierowymi).

16. Zmiana wszystkich spotkań na zdalne.

17. Wdrożenie polityki pracy z domu dla pracowników, dla których jest to możliwe.

18. Wsparcie pracowników w opiece nad dziećmi w wieku szkolnym.

19. Ograniczenie spotkań i zgromadzeń – wdrożona zasada co najmniej 1,5 metrowej odległości pomiędzy pracownikami (m.in. w miejscach oczekiwania na rozpoczęcie pracy wprowadzone oznaczenia wizualne miejsc, w których powinni stać pracownicy).

20. Wprowadzona zasada – rezygnacja z uścisku dłoni przy powitaniach.

21. Odwołanie spotkań i szkoleń oraz wdrożenie szkoleń online tam, gdzie są one konieczne.

22. Wprowadzenie grafiku korzystania ze stołówki pracowniczej oraz zmiana zasad wydawania posiłków: m.in. wyeliminowanie płatności gotówką, wprowadzenie gotowych, zafoliowanych zestawów, zastąpienie solniczek i pieprzniczek saszetkami.

23. Zmiana zasad pracy np. administracji personalnej: wdrożenie zdalnej pomocy.

24. Ograniczenie podróży służbowych.

25. Codzienne wirtualne spotkania z partnerami biznesowymi w celu zapewnienia wdrożenia przez nich tych samych procedur oraz informowania na bieżąco o wszystkich zmianach i procesach.

26. Zmiana zasad funkcjonowania sklepików firmowych: zamknięcie sklepu stacjonarnego i umożliwienie dostawy do domów pracowników.

27. Zabezpieczenie odpowiedniej ilości maseczek ochronnych dla pracowników oraz szkolenie z korzystania z maseczek.

28.Wypracowana procedura na wypadek wystąpienia podejrzenia choroby zakaźnej udostępniona wszystkim przełożonym innych + wyodrębnienie pokoju izolacji.

29. Wymiana mebli na modele umożliwiające szybką dezynfekcje.

30. Dodatkowe stacje dezynfekujące w pomieszczeniu kierowców i magazynu; zakaz korzystania z toalety i prysznica dla kierowców przez pracowników; zminimalizowanie kontaktu z kierowcami (dokumentacja dostaw dostarczana drogą mailową, kluczyki kierowców pakowane w jednorazowe woreczki foliowe, stosowanie rękawiczek jednorazowych); w przypadku potrzeby wyjścia pracowników na zewnątrz, kierowca zobligowany jest do pozostania w samochodzie.

Liczymy, że rozsądne zastosowanie części lub całości powyższych wytycznych pozwoli zapewnić bezpieczeństwo oraz jego poczucie pracownikom, a zakładom przemysłowym, umożliwili nieprzerwaną zdolność produkcyjną.

#PowrotyDoPracy

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

przy współpracy z Procter & Gamble

#PowrotyDoPracy: Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w sektorze produkcji

Fot. marcin049 / pixabay.com

Warszawa, 8 kwietnia 2020 r.

STANOWISKO ZWIĄZKU PRZEDSIĘBIORCÓW I PRACODAWCÓW WS.
„TARCZY FINANSOWEJ DLA FIRM”

Od początku kryzysu wywołanego pandemią koronawirusa, Związek Przedsiębiorców i Pracodawców podkreślał konieczność błyskawicznego uruchomienia programu zabezpieczającego płynność polskich firm. Znaczna część podmiotów może bowiem funkcjonować przez pewien czas bez zysków, jednak pogłębione problemy z płynnością mogą doprowadzić do faktycznej fali bankructw. Oznaczałoby to gospodarczą katastrofę, likwidację setek tysięcy (o ile nie milionów) miejsc pracy, oraz zaprzepaszczenie lat bezprecedensowego wzrostu i rozwoju gospodarczego w Polsce. Cieszymy się, że podjęto wysiłek ukierunkowany na wprowadzenie szybkiego i prostego narzędzia wspierającego płynność finansową firm.

Zgodnie z zaprezentowanymi podczas konferencji prasowej informacjami, do polskich firm trafić ma w ciągu bardzo krótkiego czasu aż 100 miliardów złotych (4,5% PKB) bezpośredniego finansowania, z czego aż 75 miliardów przeznaczona zostanie dla sektora MSP. Limit środków przyznanych pojedynczej firmie zależy od jej kategorii wielkościowej – firmy mikro mogą uzyskać maksymalnie 324 tys. złotych, zaś małe i średnie ok. 3,5 mln zł. Wsparcie dla firm z sektora MSP ma mieć charakter prostych subwencji wypłacanych za pośrednictwem banków. Tymczasem duże firmy uzyskać mogą pożyczki lub obligacje o wartości nawet do 1 miliarda złotych.

Według zapowiedzi, mechanizm przyznawania środków ma być maksymalnie uproszczony i oparty na oświadczeniach. Deklaracja ta cieszy tym bardziej, że zaproponowane do tej pory w ramach „tarczy antykryzysowej” działania wspierające płynność były niestety obudowane zbyt skomplikowanymi procedurami i wymogami formalnymi. Deklaracje o prostocie wprowadzanych rozwiązań wydają się być potwierdzone bardzo przejrzystym katalogiem kryteriów udzielania wsparcia. Wstępnym warunkiem ma być spadek przychodów o co najmniej 25% w porównaniu do miesiąca poprzedniego albo analogicznego miesiąca roku poprzedniego. Dodatkowo, wsparcie to przysługiwać ma tym podmiotom, które objął zakaz prowadzenia działalności z uwagi na restrykcje sanitarne. W przypadku dużych podmiotów finansowanie ma być udzielane na bardziej zindywidualizowanych warunkach, w ramach których pod uwagę brane ma być również np. płacenie podatków w Polsce.

Schemat wsparcia ma też prostą strukturę organizacyjną. Finansowanie dla sektora MSP ma być dystrybuowane za pośrednictwem banków komercyjnych, w możliwie zdigitalizowany sposób. Duże firmy mają być obsługiwane bezpośrednio przez Polski Fundusz Rozwoju. Finansowanie przyznawane ma być na podstawie prostego zabezpieczenia, np. wekslowego, zaś środki będzie można przeznaczyć na pokrycie kosztów prowadzenia działalności, w tym w szczególności wynagrodzeń pracowników.

Zgodnie z zaprezentowanym mechanizmem, część udzielonego wsparcia ma mieć charakter bezzwrotny. Mikrofirmy mogą liczyć na umorzenie 75% należności, jeśli w ciągu roku od uzyskania finansowania będą one wciąż prowadzić działalność i utrzymywać średni poziom zatrudnienia. W przypadku firm małych i średnich, od wspomnianych warunków zależy umorzenie 50% należności, zaś dodatkowe 25% wynikać może z poniesionej przez przedsiębiorstwo straty na sprzedaży.

Jak już podkreślono, firmy duże podlegać mają innemu reżimowi finansowania – mogą one liczyć na preferencyjne pożyczki, częściowo bezzwrotne, obligacje lub finansowanie inwestycyjne w postaci objęcia udziałów lub akcji.

Przedstawiony pakiet wsparcia finansowego dla firm wydaje się być adekwatny dla poziomu zagrożenia wynikającego z pandemii koronawirusa. Firmy bardzo wyczekiwały podobnego projektu, zaś ZPP w niemal każdej kolejnej publikacji podkreślał konieczność szybkiego wprowadzenia takiego narzędzia. Cieszymy się, że nasz głos został usłyszany – uważamy, że tym odważnym ruchem rząd ma szanse uratować wiele miejsc pracy i firm. Być może pozwoli to Polsce przejść przez kryzys możliwie suchą stopą, co byłoby bez wątpienia wielkim osiągnięciem.

8.04.2020 Stanowisko ZPP ws. tarczy finansowej dla firm

Fot. _Alicja_ / pixabay.com

Warszawa, 9 kwietnia 2020 r.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców przedstawia program powrotów Polaków do pracy 

Rząd musi natychmiast rozbudować Tarczę Antykryzysową o spójny program powrotu do pracy. Bez tego zaprzepaścimy nie tylko pieniądze przeznaczone na pomoc dla firm i pracowników, ale też dorobek 30 lat odbudowy Polski.

Obecne (oraz przyszłe) programy nic nie dadzą – jeśli nie powrócimy do pracy. Państwo nie ma żadnych własnych pieniędzy i długo nie wytrzyma odcięte od wpływów podatkowych. Podatki same się nie płacą. Podatki płacą pracujący ludzie i firmy. Musimy wrócić do pracy. Inaczej zbankrutujemy – niezależnie od podatków, jakie zostaną wymyślone i nałożone oraz od deklarowanych programów pomocowych dla firm i pracowników.

Z szacunków OECD, że polska gospodarka na skutek lockdownu, może być jednym z najbardziej dotkniętych rynków świata. Każdy kolejny tydzień to cofanie się w czasie, do epoki dwucyfrowego bezrobocia, pauperyzacji znacznej części społeczeństwa i przekreślonych szans kolejnego pokolenia młodych ludzi. Wirus w końcu zostanie pokonany i znakomita większość społeczeństwa nigdy nie znajdzie się nawet w grupie podwyższonego ryzyka. Większość nauczy się je minimalizować. Recesja natomiast  zostanie w pamięci społecznej po wszech czasy jako symbol rządów obecnej formacji politycznej.

Poniżej przedstawiamy ogólny zarys planu powrotu do pracy. Plan składa się z trzech części, dotyczących: (A) Przywracania działalności gospodarczej, (B) Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii oraz (C) stworzenia Rządowego Centrum Zarządzania Sytuacją Kryzysową. Apelujemy, żeby w tej lub innej formie przedstawiony plan zaczął być jak najszybciej wdrażany. Czasu nie mamy.

A. Przywracanie działalności gospodarczej

Obecny kryzys gospodarczy, będący wynikiem stanu epidemii, został spowodowany wymuszonym przez okoliczności i decyzje administracyjne zatrzymaniem działalności gospodarczej przez znaczną część przedsiębiorstw. Po prostu przestaliśmy pracować.

W fabrykach, centrach logistycznych, firmach usługowych i transportowych pozostał „martwy majątek” (kapitał ruchomy i nieruchomy), który był ożywiany pracą zatrudnionych tam osób. Jednocześnie utrzymano większość zobowiązań, stanowiących koszty stałe, obciążających przedsiębiorstwa i przedsiębiorców. Utrzymanie takiego stanu grozi powszechnym bankructwem nie tylko całych sektorów gospodarki narodowej, ale wręcz państwa polskiego. Dlatego też naczelnym imperatywem programu wyjścia z kryzysu powinien być powrót do pracy. Zważywszy na poniesione straty w realnej gospodarce, ograniczenia kapitałowe i przeciążenie sektora finansów publicznych, powinny zostać stworzone warunki do mobilizacji wszystkich posiadanych w kraju zasobów pracy i możliwie efektywnego jej wykorzystania. Jak słusznie zauważył Adam Smith, to praca jest źródłem bogactwa narodów. Szczęśliwie mamy w kraju duże grupy dobrze wykształconych i posiadających ogromne doświadczenie zawodowe pracowników. Należą do nich zwalniani obecnie pracownicy firm, które zatrzymały lub znacząco ograniczyły swoją działalność, młodzi emeryci i renciści, studenci oraz uczniowie techników i szkół branżowy. Polacy, którzy wrócili do kraju ze względu na pandemię w krajach dotychczasowego pobytu i wreszcie pracownicy zagraniczni, przede wszystkim z państw – naszych wschodnich sąsiadów.

Wszyscy oni stanowią niebagatelne zasoby dla gospodarki narodowej, które właściwie zaangażowane mogą nie tylko pozwolić na wyjście z kryzysu, ale również przywrócić właściwy potencjał wzrostu. Potencjał, który przed kryzysem osiągnął poziom 4,0 – 4,5% wzrostu PKB rok do roku.

Należy przyjąć harmonogram powrotów do pracy, biorąc pod uwagę dalsze ryzyko rozprzestrzeniania wirusa, wprowadzone obecnie obostrzenia w Polsce, oraz punkty odniesienia w postaci planów restartu gospodarek w innych państwach.

W tym zakresie rekomendujemy 4 obszary działań:

1. Wyznaczenie koordynatorów wojewódzkich, którzy na terenie danego województwa lub jego części w ciągu 48 godzin określają regionalne standardy zachowania w wariantach:

(1) czerwony – duże zagrożenie,
(2) pomarańczowy – średnie zagrożenie,
(3) zielony – niskie zagrożenie.

Rekomendujemy nadanie większych uprawnień wojewodom w zakresie zarządzania ryzykiem epidemiologicznym. Większe obostrzenia funkcjonować powinny czasowo, jedynie na obszarach o większym ryzyku epidemiologicznym. Lockdown lokalny mógłby być wprowadzany w zależności od stopnia zagrożenia, przy czym poziom zielony oznacza brak ograniczeń.

Jednocześnie, Rząd powinien luzować obostrzenia centralne zgodnie z przyjętym wcześniej harmonogramem, tak by nie przedłużać ogólnokrajowego lockdownu.

2. Rekomendowane jest przyjęcie kalendarza restartu gospodarki i odejścia od wprowadzonych ograniczeń wg proponowanego poniżej harmonogramu.

3. Z kwestią przywracania działalności gospodarczej, powiązana jest również konieczność powrotu dzieci do szkół i przeszkoli. Pozostaje oczywistym, że rodzice, nie będą mogli w pełnym stopniu powrócić do pracy w momencie, gdy pod swoją opieką posiadają potomstwo. Rekomenduje się zatem działania mające na celu przywrócenie działania placówek oświatowych i wychowawczych.

Ponadto w okresie powrotu do szkół powinny być wdrożone obostrzenia w postaci:

• Wprowadzenia stałej zmianowości klas (nauka na dwie zmiany),
• Wyszkolenie personelu oświatowego, uczniów oraz studentów w zakresie środków zachowania bezpieczeństwa epidemiologicznego,
• Wprowadzenie powszechnych testów dla uczniów i studentów oraz szybka izolacja osób podejrzewanych o zarażenie.

4. Równolegle, konieczne jest także stopniowe wycofywanie centralnych ograniczeń w zakresie swobód obywatelskich i funkcjonowania społecznego obywateli.

B. Działania w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii

Równolegle do działań w części A, Rekomendujemy stałe podejmowanie aktywności w zakresie zapobiegania i ograniczenia pandemii w następujących obszarach:

1. Jak największe siły i środki dla usprawnienia i doposażenia służby zdrowia:

• wprowadzenie powszechnych testów dla obywateli,
• rygorystyczne standardy sanitarne kontrolowane przez Sanepid w każdym szpitalu i lecznicy,
• zapewnienie darmowych środków do dezynfekcji, ochrony osobiste,
• dalsze promocja tele-medycyny w udzielaniu świadczeń medycznych,
• rozbudowa izolatoriów tak aby kwarantanną nie obejmować całych rodzin,
• dostęp do nieograniczonych testów dla służb medycznych tak aby jak najszybciej opuszczali kwarantanny lub aby do niej nie dochodziło (opracowanie szczegółowych wytycznych dotyczących powszechnego stosowania różnych rodzajów testów przez GIS).

2. Powrót do pracy w branżach wymagających obecności w miejscu pracy, przy wypracowaniu standardów pracy zgodnie z pkt. 3 i 4.

3. Wypracowanie standardów bezpieczeństwa epidemiologicznego w miejscu pracy. Każdy pracodawca szacując skalę oraz ryzyko zachorowania, wraz z pracownikami wypracowuje standardy bezpieczeństwa. Wykorzystanie i wdrożenie dostępnych narzędzi, takich jak np.

• zwiększenie odstępów między stanowiskami pracy,
• dostępność maseczek, rękawiczek i środków dezynfekcyjnych,
• dostępność przyłbic i ekranów ochronnych,
• wprowadzenie częstych przerw sanitarnych,
• udostępnienie środków ochrony pracownikom także poza miejscem pracy oraz w drodze do i z pracy,
• częstsze dezynfekcje miejsca pracy.

4. Działania prewencyjne w zakresie dopuszczenia do pracy. Każdy pracodawca szacując skalę oraz ryzyko zachorowania, wraz z pracownikami wypracowuje elastyczne standardy działań prewencyjnych. Wykorzystanie i wdrożenie dostępnych narzędzi, takich jak np.

• wprowadzenie rotacji załóg, tak aby różne zmiany i zespoły nie miały ze sobą fizycznego kontaktu,
• wprowadzenie pracy zdalnej w np. 2 dni w tygodniu dla każdego pracownika,
• wprowadzenie zdalnego mierzenia temperatury w miejscu pracy,
• łatwy dostęp do infolinii i wsparcia informacyjnego dla pracodawców
  i pracowników.

5. Dalsza promocja zawodowej pracy zdalnej w tych obszarach gdzie jest to możliwe. Szeroka możliwość korzystania z pracy zdalnej osób starszych.

6. Promocja podawania w ogłoszeniu o pracę charakterystyki pracy pod kątem epidemiologicznym, np. informacja o pracy w warunkach braku styczności
z innymi pracownikami/klientami, możliwości pracy zdalnej, pracy w zespołach rotacyjnych.

7. Ścisłe kontrolowanie osób chorych i w kwarantannie przez aplikacje i użycie telefonów.

8. Wprowadzenie izolacji osób 70 + do czasu wygaśnięcia epidemii.

9. Podnoszenie świadomości o transmisji wirusa – akcje promujące zachowanie standardów bezpieczeństwa, eliminacja lęku.

C. Rządowe Centrum Zarządzania Sytuacją Kryzysową

Każda sytuacja kryzysowa, wymaga dostosowania programów i metod zarządczych do skali zagrożenia oraz powołania jednego, zintegrowanego centrum dowodzenia. Centrum to powinno przejąć inicjatywę w planowaniu i zarządzaniu strategicznym. Powinno być również ośrodkiem decyzyjnym dla jednostek wykonawczych, będących zarówno we własnych, jak i obcych zasobach.

Takie rozwiązanie funkcjonalne i organizacyjne powinno być zastosowane przez polski rząd, poprzez utworzenie Rządowego Centrum Zarządzania Sytuacją Kryzysową.

Centrum takie, zbudowane ponad istniejącymi urzędami i instytucjami państwowymi, będące swego rodzaju sztabem przygotowującym i przekazującym zadania do realizacji całemu aparatowi administracyjnemu państwa, powinno podlegać bezpośrednio pod naczelny organ władzy wykonawczej w państwie, tj. pod Premiera Rządu RP.

• Organizacja pracy Centrum powinna być zbliżona do pracy w strukturze projektowej, co pozwoli na optymalne wykorzystanie zasobów kadrowych i materialnych, zarówno własnych, jak i obcych.
• Centrum powinno posiadać samodzielny budżet, pozwalający na opłacenie kosztów osobowych (tych pracowników, którzy nie będą oddelegowani), operacyjnych (administracyjnych, logistycznych itp.) i zlecanych usług obcych (np. analiz, ekspertyz itp.).
• Centrum będzie współpracowało z liczną grupą ekspertów i liderów środowiskowych, angażując ich i/lub wchodząc z nimi w relacji zgodnie z rzeczywistymi potrzebami.
• Na potrzeby centrum powinna zostać udostępniona infrastruktura biurowa wraz
  z niezbędnym wyposażeniem, środki łączności i dostęp do ośrodków obliczeniowych.
• Pracownicy Centrum, przynajmniej Ci o kluczowym znaczeniu, powinni mieć dostęp do zbiorów danych gromadzonych przez administrację publiczną i ośrodki badawcze, w tym uczelnie wyższe.

Finałem pracy Centrum, poza wypracowaniem i wdrożeniem rozwiązań służących przejściu przez kryzys i niwelujących jego skutki, powinno być opracowanie – na podstawie zdobytych doświadczeń (na wzór pragmatyki amerykańskiej) – Master planu (mega instrukcji) postępowania na czas kryzysu.

Takie rozwiązanie byłoby zgodne z ideą uczącej się organizacji.

Głównymi celami dla powołanego Centrum będzie:

1. zintegrowanie informacji i wiedzy o wszystkich aspektach, tj. politycznych, społecznych, zdrowotnych, gospodarczych, międzynarodowych i innych, dot. rozwoju sytuacji kryzysowej;
2. zintegrowanie kompetencji zarządczych, tak aby wszystkie kluczowe decyzje były podejmowane sprawnie, wychodziły z jednego ośrodka i były wewnętrznie spójne;
3. wytworzenie kompetencji planistycznych do opracowania planów strategicznych krótko i długo okresowych oraz umiejętności rozpisania ich na plany operacyjne dla poszczególnych obszarów i instytucji;
4. centralne monitorowanie sytuacji w kraju i zagranicą;
5. zarządzanie spójną polityką informacyjną w kraju i zagranicą.

Centrum powinien kierować polityk cieszący się zaufaniem Premiera, a zarządzać operacyjnie sprawny menadżer z odpowiednimi kompetencjami i doświadczeniem zawodowym.

W Centrum powinny być utworzone:

1. Komitet sterujący (do dziewięciu osób), składający się z autorytetów w kluczowych dziedzinach, posiadających umiejętności analizy, planowania i współpracy
   w interdyscyplinarnym zespole;
2. Biuro centrum, zajmujące się obsługa administracyjną i logistyczną samego Centrum
   i współpracujących z nim ekspertów i instytucji;
3. zespoły zadaniowe, nakierowane na opracowywanie programów i planów ich wdrożenia w następujących obszarach:

• Zespół ds. skutków w polityce międzynarodowej
• Zespół ds. skutków w polityce krajowej
• Zespół ds. skutków społecznych
• Zespół ds. skutków zdrowotnych
• Zespół ds. skutków gospodarczych
• Zespół ds. finansów sektora publicznego

      4. (całego, nie tylko budżetu państwa)

• Zespół ds. komunikacji krajowej i zagranicznej
• Zespół ds. monitorowania skutków wprowadzonych programów

      5. (swego rodzaju audyt wewnętrzny)

• Zespół ds. opracowania Master planu – mega instrukcji

      6. (będzie pracował najdłużej i nawet po zamknięciu pracy Centrum)

• Inne, w zależności od potrzeb.

Przedstawiony powyżej model działania pozwoli nie tylko sprawnie i efektywnie zarządzać sytuacją kryzysową, ale również zbudować unikalną bazę wiedzy i kompetencji, która będzie mogła być wykorzystana w przyszłości, zarówno w przypadku podobnych kryzysów, jak i przy modernizacji państwa i jego instytucji.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców przedstawia program powrotów Polaków do pracy

Fot. Pexels / pixabay.com

Warszawa, 8 kwietnia 2020 r.

APEL DO RZĄDU O BEZPIECZNY POWRÓT DO PRACY

Rząd musi natychmiast rozbudować Tarczę Antykryzysową o spójny program powrotu do pracy. Bez tego zaprzepaścimy nie tylko pieniądze przeznaczone na pomoc, ale też dorobek całego pokolenia Polaków.

• Tarcza Antykryzysowa musi być uzbrojona w program wybudzania gospodarki,
• 220 mld pomocy dla firm zagrożone,
• Duński program reaktywizacji firm możliwy do wprowadzenia w Polsce.

Polski rząd, za przykładem innych państw, przyjął pakiet antykryzysowy, mający chronić firmy i ich pracowników przed skutkami epidemii koronawirusa. Program ma jednak sporo mankamentów i jest niewystarczający, dlatego potrzebna jest Tarcza Antykryzysowa 2. Za konieczne uważamy przede wszystkim zwolnienie na 3 miesiące z ZUS wszystkich działalności MSP oraz pakiet płynnościowy uruchamiany na weksel dla wszystkich firm do 15% ich ubiegłorocznego obrotu (gwarantowany przez NBP). Wszystko to należy i można sfinansować długiem i rezygnacją z nowych programów socjalnych (poza 500+ na drugie+ dziecko).

Jednak obecne (oraz przyszłe) programy nic nie dadzą – jeśli nie powrócimy do pracy. Państwo nie ma żadnych własnych pieniędzy i długo nie wytrzyma odcięte od wpływów podatkowych. Podatki same się nie płacą. Podatki płacą pracujący ludzie i firmy. Musimy wrócić do pracy. Inaczej zbankrutujemy – niezależnie od podatków, jakie zostaną wymyślone i nałożone oraz od deklarowanych programów pomocowych dla firm i pracowników.

Grozi nam zaprzepaszczenie 30 lat odbudowy Polski.

Doceniamy wysiłki i otwartość rządu, ale plan bez strategii wyjścia z kryzysu nie jest planem tylko doraźną próbą obrony. Kryzys nie skończy się z dniem wygaszenia epidemii, ale z dniem kiedy większość Polaków wróci do pracy, a firmy będą mogły w miarę normalnie funkcjonować. Dlatego potrzebujemy ścieżki dojścia, kompleksowego programu, który nakreśli nam kroki jakie musimy podjąć żeby uruchomić nasze firmy i zapewnić miejsca pracy, ludziom niepewnym jutra. Mamy świadomość, że nic nie dzieje się z dnia na dzień. Wiemy, że trudno jest przewidzieć jak rozwijać się będzie epidemia, jednak niepewność i brak perspektywy zabije dużo więcej firm niż to wynikałoby z prostego bilansu strat.

Przedsiębiorcy potrzebują przybliżonych ram czasowych, a jeżeli nie ram czasowych, to warunków w których mogą na powrót wybudzać swoje firmy z letargu. Tak jak planujemy krzywe zachorowań i zgonów, tak też powinniśmy planować krzywą powrotu do pracy. Przy jakich zmiennych możemy rozważać otwarcie firmy. W ten sposób stworzymy mapę , która nie tylko powie nam ile osób zmarło i jak bardzo się z dnia nadzień pogrążamy, ale da nam też jakieś perspektywy wyjścia z zapaści. Dla przedsiębiorców stojących dziś przed decyzją zwalniać pracowników czy walczyć o przetrwanie, to mogą być informacje ratujące setki tysięcy miejsc pracy i nadzieję na normalność – najbardziej dziś deficytowy produkt na mieście.

Za wzór może nam posłużyć Dania. Kraj, który podobnie jak Polska śmiertelnie poważnie potraktował zagrożenie epidemią. Kilka godzin przed nami zamknął wszystkie granice, szkoły przedszkola i większość aktywności, które wiązały się z bezpośrednim kontaktem ludzi. Dziś w tym samym duchu odpowiedzialności, rząd przymierza się do stopniowego znoszenia restrykcji i wybudzania firm.

Duński program antykryzysowy, był dogłębnie przemyślany i skoncentrowany na ochronie krytycznej tkanki społecznej jaką są relacje pracownika z pracodawcą. Duńczycy działali szybciej od polskiego rządu, agresywniej i na nieporównanie większą skalę jeżeli chodzi za równo o skale wsparcia finansowego jak i wprowadzanie zakazów. Udało się. Pracownicy utrzymali miejsca pracy, wirus słabnie. Teraz najważniejsze, żeby z powrotem firmy zaczęły na siebie zarabiać. W innym razie cała pomoc pójdzie na marne.

Program powrotów musi być integralną częścią Tarczy Antykryzysowej. Miliardy jakie wydaliśmy i wydamy na ochronę polskich pracowników starczą na kilka tygodni. Po świętach będziemy z powrotem w tym samym miejscu, tyle tylko, że biedniejsi o wydane pieniądze. Jeżeli nie zaczniemy wybudzać naszej gospodarki, to 10 proc. naszego PKB pójdzie w gwizdek. Żadnych korzyści ekonomicznych, same straty polityczne dla tych, którzy obiecywali stabilizację.

Zachowując konieczną elastyczność i wszystkie środki bezpieczeństwa, powinniśmy odwrócić dotychczasowy schemat myślenia i zakazać działalności jedynie firmom, które pod żadnym warunkiem nie mogą zacząć działalności. Pozostałe, tak długo jak są w stanie zachować odpowiednie środki bezpieczeństwa powinny mieć prawo do stopniowego uruchamiania swojej dzielności. Skoro większość sklepów spożywczych nauczyło się funkcjonować w tych trudnych warunkach, to z cała pewnością działać może większość biur, urzędów, nie mówiąc o usługach gdzie kontakt z klientem jest znacznie bardziej ograniczony.

Zarzut o przedkładanie interesu firm ponad bezpieczeństwo i życie Polaków, uważamy za szczególnie cyniczny i nie trafiony. Polacy podobnie jak Duńczycy, o czym mówiła premier Helle-Thorning-Schmidt, nigdy nie będą bezpieczni zamknięci w domach, jeżeli nie będą mieli do czego wrócić. To oczywiście dotyczy nas wszystkich, choć nie wszystkich w równym stopniu. Najmocniej przestoje odczuwają osoby i firmy wprost dotknięte obowiązkiem zachowywania odległości, ograniczeniem bezpośrednich kontaktów, podróży, zamknięciami granic. W przeważającej większości są to małe i średnie firmy transportowe, restauracji, warsztaty, salony kosmetyczne, salony sprzedaży, branża odzieżowa, zakłady fryzjerskie, punkty usługowe i setki innych. Łącznie.10 mln którzy nie mogą polegać na stałej pensji, rządowych etatach. Jeśli nie powrócimy do pracy – tych ostatnich też wkrótce może jej nie być.

Z szacunków OECD, wynika, że 4 tygodnie paraliżu polskiej gospodarki, to koszt równy 28 proc. naszego rocznego dochodu narodowego. Każdy kolejny tydzień to cofanie się w czasie, do epoki dwucyfrowego bezrobocia, pauperyzacji znacznej części społeczeństwa i przekreślonych szans kolejnego pokolenia młodych ludzi. Wirus w końcu zostanie pokonany i znakomita większość społeczeństwa nigdy nie znajdzie się nawet w grupie podwyższonego ryzyka. Większość nauczy się je minimalizować. Recesja natomiast zostanie w pamięci społecznej po wszech czasy jako symbol rządów obecnej formacji politycznej.

Związek Przedsiębiorców i Pracodawców

Apel do rządu o bezpieczny powrót do pracy

Fot. Free-Photos / pixabay.com

Warszawa, 6 kwietnia 2020 r.